FELIXBERTO A. ESCLAMADO, JR.
Saac II, Mactan, Lapu-Lapu City, Cebu
NAKURAT si Caloy ning paghiabot ni Antonio sa ilang dapit sa baryo Tikalbong. Dugay na man god nga nawala sa ilang dapit si Antonio, ang giilang bugoy pa sa tanang nangamatay matod pa sa pamultihon. Ang gikahibudngan ni Caloy bahin sa iyang higala kay gi-anggaan kini kaniadto og ‘Urang-utan’ sa ilang dapit tungod sa kaitom niini og pamanit. Labaw sa tanan, bangason ang nawong niini nga maoy hinungdan nga gilikayan kini sa kababayen-an sa ilang baryo kay morag nawong og tulisan.
Apan lahi na nga Antonio ang ilang nakita karon. May bag-o na kining kotse. Lahi na sab ang pamustora niini. Nawala na ang gikahadlukan sa mga tsiks diha sa iyang nawong, ang bangas nga kaniadto hapit mo-duha ka dupa ang gitas-on. Hinuon, mao lang gihapon ang itom niyang pamanit.
Ug karon mapasigarbuhon si Antonio nga miasdang sa namat-an niyag kahayag, ang ilang dapit sa baryo Tikalbong, tungod kang Eneng nga maoy nakapapitik og gugma sa iyang kasingkasing. Apan hangtod karon wala pa siya sugta sa dalaga.
Hilabihan ka-igihan si Nang Andrea, inahan ni Eneng nga kaniadto gibinaboy si Antonio pagkasaba tungod kay siya way nahot. Apan karon inig kakita nila kang Antonio seguro gyud nga manglurat ang ilang mga mata sa pamustora niini.
“Bay Antonio, kumusta?” timbaya ni Caloy sa iyang higala. “Taudtaod na ka nga nawala dinhi sa atoa. Yamat ra, may kotse pang Fortuner! Yatis, imoha na?”
“Dia, Bay Caloy. Miasenso ta’g diyutay.” ni Antonio nga ang panan-aw didto gipunting sa payag nilang Eneng.
“Mamisita ka ni Eneng, Bay?” ni Caloy.
“Karong gabii ko mamisita niya, Bay,” ni Antonio. “Syaro’g magmug-ot pa gihapon si Nang Andrea nako inigkakita niya ning bag-o kong kotse!” panghambog ni Antonio.
Nianang sayong gabii namisita si Antonio kang Eneng. Nakugang kaayo si Andre ug si Eneng pagkakita ni Antonio sa ilang pinuy-anan.
“Maayong gabii, Nang Andrea ug kanimo, Eneng!” pangatahuran ni Antonio.
“Uy, Antonio, ikaw man diay ni! Nag-ihaw kog manok bisaya. Dali saka ngari,” ni Andrea. “Pastilan, nganong karon pa man ka pakita namo, uy? Wala gyud mi maayong kinatulgan matag gabii. Sige mi’g hunahuna nimo, Undo. Sugot ko nga magpakasal mo si Eneng karong semanaha.”
Nakita ni Andrea ang bag-ong kotse ni Antonio. Nabatyagan sab niya nga may mahalong alahas sa liog ni Antonio.
“Kadato na god diya nimo, Antonio!” ni Eneng.
“Aw, ang pad sa tawo di lang matag-an, basta maningkamot lang,” ni Antonio.
DIDTO sa simbahan daghan ang mga tawo nga mitambong sa kasal nilang Antonio ug Eneng. Daghang kaliwat ni Eneng miduyog aron saw-an ang dakong kumbira sa kasal.
Unya dihang nagsugod na’g wali ang pari aron ipaambit sa nanambong sa kasal, kalit nga midagan si Antonio ngadto sa gawas sa simbahan, daw may gikahadlukan. Mao usay pagsulod sa usa ka desenteng tawo nga nangita kang Antonio.
“Hoy, Antonio!” hulbaw sa tawo nga maisugon. “Kadugay ba nimo giuli ang akong kotse? Animal ka! Usa na ka semana nga nagsige ko’g pangita nimo. Ingon ka mosuroy ka lang sa inyong dapit. Nagpakasal man diay ka!”
Wala makalihok si Antonio nga giduol sa tawo.
“Ambi na! Hasta akong mga alahas imong gihuwaman. Dia ra man diay ka dinhi!”
Wa kalihok si Andrea ug si Eneng sa ilang nadungog nga mga pulong gikan sa tawo. Kasinggiton si Andrea sa kalagot, Gipabalik sa sakristan sila si Antonio ug Eneng pagpaluhod atubangan sa altar. Apan mipatigbabaw ang respeto ni Andrea sa Ebnnghelyo sa Ginuo nga gibatbat sa pari aron pagtapos sa seremonyas sa kasal nilang Antonio ug Eneng. (KATAPUSAN)