Ang ako man untang plano kay moeskwela samtang nag-work, pero unsaon kinahanglan man ko sa akong mga manghod. Kon di pa lang sa akong trabaho, di man sila kaeskwela og college. Di man ko selfish, Noy, apan ang akoa lang ba kay I deserve man pud to be happy. Sa akong edad karon, wa pa nako nakab-ot ang akong mga gipangandoy sa akong kinabuhi, nga tungod sa akong dakong pagmahal ug pag-alagad sa akong pamilya, sila maoy akong giuna kanunay. Pero unsaon na man lang ko? Wa ba ko’y chance para magmalampuson sad, sama sa uban?
I’ve always been patient. Noy, apan maorag wa ma’y ni-appreciate sa akong mga gibuhat, sa kompaniya ug sa akong pamilya. Most of my batchmates in high school are now successful in their chosen fields, ug ako, I feel I’ve been left out. Kahibawo ko nga naa’y ubang mga tawo nga wa intawon mga trabaho, ang uban below minimum wage lang ang kita, compared sa ako. Hinuon, I consider myself lucky kay naa koy stable and good-paying job. Apan naa may kuwang, Noy. And because of that, I feel so empty. Kutob asa ba ang pagtabang sa usa ka tawo para sa iyang pamilya? Nakabasa ko, Noy, sa usa ka ad sa dyaryo, nga ang trabaho kuno ang paagi aron mahibaw-an nimo ang imong purpose sa kinabuhi. Para nako, akong purpose gyud kay ang pagtudlo. Apan murag layo naman kaayo na abton tungod sa akong sitwasyon karon.
Angay pa ba nga mo-stay ko sa usa ka kompanya nga di mo-appreciate sa ilang mga tawo? Ug kon mo-resign man gani ko, unsaon man nako pagpangandam sa akong kaugalingon nga mangita na sad ko og laing trabaho o kompaniya? Dinhi na lang ko kutob, Noy. Sorry kaayo kon medyo taas ang akong suwat. Hinaut unta nga imo kong mahatagan og tambag sa di pa ko mopakanaug og desisyon sa pag-resign sa akong trabaho.
Sincerely,
RAIN
Rain,
Salamat kaayo sa imong trust pinaagi sa pagpangayog tambag. Bitaw, angay kang magpasalamat nga duna kay trabaho kay minilyon baya ka mga Pinoy ang way trabaho.
Nakasabot ko anang imong na-feel kabahin sa trabaho kay ingon ana sab ang akong na-feel dihang naa pa ko sa broadcast. Gani, one time, nine months ra gyud ko ni-work sa usa ka kompaniya kay patay-patay na kog duty, gikan sa 6pm-8am (imagine 14 hours), labhan man gihapon kag kasaba. Naay kauban nga magsigeg absent, maora man lang og wa. I resigned diha-diha. Ulitawo pa ko niadtong higayuna. Apan sa wa pa ko mo-resign, duna na koy andam nga kabalhinan. Wa ko masayop sa akong gibuhat, kay malipayon man ko sa akong gibalhinan.
Wa ko mag-ingon nga resign dayon kay di baya lalim ron ang pagpangitag trabaho. Kon molayat ka man gani, seguroang duna kay laing barkong kaambakan nga maayo ang paglawig ug stable sab sama sa imong pagabiyaan.
Daghan kaayong mga tawo ang nag-aim og high, apan ma-frustrated kon di matuman ang ilang pangandoy. Alang kanako, way makalupig sa simple nga kinabuhi diin ang tanang grasya gikan sa Ginuo imong gi-appreciate.
Tungod man gud ining tag as nga damgo sa kinabuhi, wa kita makakita sa dagkong blessings nga atong nadawat kada adlaw.
Sama nianang pagtabang mo sa imong parents ug mga igsuon.
Ayaw huna-hunaa ang sulti sa ubang tawo, ang importante mao ang nakita sa Ginuo. Do whatever pleases Him. Siya may naghimo nato, di ang tawo. Don’t be a slave to the worldly wants.
After- life is a lot important than our present state. Mao ni ang atong angay nga huna-hunaon.
NOY KULAS