Carmelo D. Lariosa
Panadtaran, San Fernando, Cebu
USA ka buntag gipukaw ako. ‘Bador, mata na,
kay Pasko na.’ Mibangon ko ug miabli sa
bentana ug didto nakita ko ang kabuntagon
nga nagkupot og usa ka halandumong sugilanon.
“Rosa, karong gabii Noche Buena di ba?”
Ako siyang gisultihan, apan wala siya mokibo,
wala motan-aw kanako, morag nagsubo
ingon sa bulak nga nagkinahanglan og bubo.
“Oo, Noche Buena/ Apan hain sila, Bador?”
May gilantaw siya lagbas sa binuksang
tambuanan. Ang iyang mga mata misarap
sa matahom namong tanaman, nangandoy
nga unta ang lima namo ka anak among ikauban
karong gabii nga naghulad sa talan-awon
sa usa ka Balaang Bata nga naghigda
sa pasungan ug gitagna nga Manunubos
sa kalibutan.
“Ayaw kabalaka, Rosa, kay sila moanhi
aron makigsawo kanato kay ila tang gimahal
isip ginikanan.” Unya may nangabot –
talan-awon sa kalipay, mga pinitik sa kasingkasing
nga nagmahal. Miabot sila, ang mga bunga
sa matuod nga pagminahalay namo ni Rosa.
Sila Amanda, Carlos, Rowena, Brando ug Escarlata.
Karong gabhiona sa ilang pag-abot dala nila
ang matahom nga diwa sa Pasko ug Noche Buena.