Kevin A. Lagunda
Campo Uno, Talisay City, Cebu
PAKYAS siya sa pagtultol sa nahimutangan sa Propeta nga, matod sa tingog sa iyang damgo, naglublob kuno sa langob sa halayong disyerto sa Habagatan. Ang tingog walay mga kamot nga makadibuho og mapa, matod niya sa iyang kaugalingon. Ang tingog dili makakulit og dalan sa hangin.
Sa laktod walay langob dinhi sa habagatan; wala silay natadlas nga disyerto. Dili kasaligan ang damgo, matod niya. Mahimo kang isaag niini ngadto sa hilit nga bahin sa uniberso sa kalibog. Niining higayuna, iyang gibalikas ang iyang kaugalingon; nagpatunto sa tingog nga walay nawong. Milingkod siya sa dakong bato daplin sa karsada ug naghinuklog; ang propesiya litukon sa piniling linalang nga walay dagway. Ang tingog dahunog sa umaabot.
Mibarog siya ug mipadayon paglakaw sa batuong dalan. Nakasugat siya og tiguwang nga lalake nga gisunod sa 12 ka kanding. Mitutok kaniya ang tiguwang. Mibawos siyag tutok. Mihunong siya ug mihunong pod ang tiguwang.
“Maayong hapon, Nong! Mangutana unta ko.”
Wala dayon makatingog ang tiguwang. Nagtutok gihapon kini kaniya daw nakakita sa iyang anak nga dugay na niyang wala mahimamat. Iyang gihikap ang tuong bukton sa tiguwang ug nahaigking kini.
“U-Unsa may tuyo nimo, Dong? Pasayloa, aduna koy nahinumdoman sa akong damgo...”
“Naa bay disyerto dinhi, Nong?”
“Sa kadugay na nakong puyo ning lugara, wala man koy nahinumdoman nga disyerto dinhi. Ngano unta, Dong?”
“Duna koy gipangita, Nong. Saysay sa tingog sa akong damgo, dinhi kuno makit-an ang Propeta!”
“Motuo ka diayg damgo, Dong? Motuo pod ka sa Propeta?”
“Motuo ko, Nong. Nagtuo ko ang Propeta mao ang mosaysay sa panghitabo sa umaabot ug buot nako nga makahibawo kon unsay masugatan nako sa unahan.”
“Lahi may nadamguhan nako. Matod sa tingog sa akong damgo, angay kong maminaw sa tawo nga mopahunong kanako sa dalan; siya ang Propeta.”
“Tinunto kana, Nong. Wala koy ikasaysay nimo nga panghitabo sa umaabot. Anak ako sa kagahapon ug karon.”
Nagpasalamat siya sa tiguwang ug mipadayon sa iyang panaw. Ang tiguwang mitutok niya hangtod nawala ang day-o sa iyang panan-aw.
Dili siya makakita sa iyang gipangita, matod sa tiguwang. Ang iyang pagkasaag mao ang mapa sa iyang kaamguhan.
SA HABAGATAN, adunay nag-inusarang imnanan. Misulod siya ug misenyas sa witres nga daling miduol kaniya. Nangayo siya og usa ka baso nga puno sa serbesa. Nakabantay siya nga daghan ang mingtutok niya. Usa ka tiguwang nga lalake miduol kaniya ug mihunghong, “Nagpaabot sila sa imong ipangbatbat.”
Nahibulong siya. “Wala koy ikasulti, Nong!”
“Naghinam-hinam na silang makadungog sa imong tingog.”
Wala niya tiwasa og inom ang iyang bugnawng serbesa. Gibutang niya ang baso sa lamesa ug nagbilin og kuwarta.
Dihang dinha na siya duol sa pultahan, misiyagit ang witres: “Dugay ka namong gipaabot! Ikaw ang sumsoman sa among tagay! Gipadamgo mi sa imong dagway! Ang tingog nag-ingon nga moabot ka niining nag-inusarang imnanan sa Habagatan!” (Katapusan)