GITAWAG og “love month” ang bulan sa Pebrero. Kon motungtong na gani ang petsa uno ning bulana, magbukal-bukal na ang pitik sa pagbati, ug handumon dayon ang mga kapakyasan ug kalampusan sa mga istorya sa gugma.
Diha ko'y higala nga parlorista, sa punay nako'g agi sa iyang parlor, mohapit gayud ko kay sagad sa mga nagpagupit ug nagpa-rebond, mga silingan ra man sab namo, maong di malikayan nga maka-tsika kadali.
Halos tanang takna gikan sa pagsugod sa gupit hangtud mahuman kini, mahisgutan gayud ang iyang matahom nga kaagi sa gugma ug panaghigalaay.
Nasaysay niya ang nahitabo kaniya uban sa iyang gibati na nga kapikas sa kinabuhi ug milabaw pa sa usahay, nga maoy sobrang nakapatandog kaniya human nga nabungkag lamang kini sa hinungdan nga giingong sila lamang duha ang nasayod.
Sobra usa na ka dekada ang pagsalo nila sa kalipay, sa mga kasakit ug sa mga pagsabot sa usa'g usa. Karon, mibiya na kaniya ang iyang nakauban, apan wa niya gisirad-an ang pultahan sa gugma gumikan andam gihapon siyang dawaton kini sa walay gipili ug sa walay gitakda nga panahon.
Lami kaayo ang mahigugma, ug lami sab kaayong mabati nga higugmaon kita. Gugma nga walay kondisyon, gugma nga moharong sa mga pagsulay ug gugma nga mapalong lamang sa lubnganan.
Niay usa ka sugilanon sa gugma nga didto nako nasaksihan sa Southern Philippines Medical Center sa Davao City niadtong na-admit akong lola sa balatian nga Anemia.
Didto, mintras naghulat ko sa nurse nga matag-tulo ka oras, moduol sa akong apuhan aron subayon ang kahimtang sa blood pressure, napukos akong atensyon sa usa ka babaye nga gi-dextrose ug giabunohan og dugo.
Ang iyang uyab, milingkod tupad niya. Sige'g hapuy-hapoy sa iyang kamot. Luya na kaayo ang pasyente, apan gipugos niini'g sulti ang pagpasalamat, gumikan ang dugo nga gi-abuno kaniya, dugo sa iyang uyab.
Daw naa ko sa eksena sa pelikula niadtong mga taknaa, labi na dihang nakita nako nga mingtulo na ang luha sa lalaki kay giingnan siya sa iyang uyab nga magbinut-an kung siya ang mauna og kawala ning kalibutan.
Misamot og tulo ang luha sa lalaki. Gihalukan ang kamot sa iyang uyab nga milingiw sa tuong bahin ug mipatulo sab sa iyang luha.
Migawas ko, ug gilingaw nako akong kaugalingon sa pagsud-ong sa mga dahon sa kakahuyan nga gipasayaw-sayaw sa gihuyuhoy sa mabugnaw'ng hangin sa mini-forest sa Jica Building sa maong ospital.
Duha ka oras sa akong pagbalik sa sulod, nanghipos na sa mga gamit ang lalaki. Wala na sab ang pasyente sa iyang higdaanan. Nangutana ko sa mga bantay sa pikas katre tupad kang lola. Mipanaw na daw ang babaye.
“If you love someone who was a different person before they met you, love them for who they are now, accept their past and burdens, and realize it is in their past for a reason, put there by God,” akong nahinuklogan dihang anaa ko sa ikatulong chapter sa nobela ni Nicholas Sparks nga “Safe Haven.”
Bisan kung unsa nato kagugma ang usa ka tawo ug bisan ang mga butang sa palibot, kining tanan, naay utlanan. Ug sa mga pelikula dunay happy ending, sa tinuod nga kinabuhi sa tawo, luha ang mamahimong utlanan ning tanan.