Fred Nunez Canete
Camini, Gabi, Cordova, Cebu
DUGAY na kadto, Eloisa. Wala pa kita mogamit og selpon niadtong panahuna. Ang bugtong komunikasyon tali kanatong duha samtang didto pa ako sa Saudi Arabia mao ang pinaagi sa sulat. Nagsinulatay kita. Subsob ang atong pagsinulatay.
Hapit kada bulan nakadawat akog sulat gikan kanimo. Misumbong ka sa imong kamingaw kanako. Unya gisayran mo ako sa kasiaw na ni Inday Alea, ang usa ka tuig pa natong anak. Ug labaw sa tanan, ang subli-sublion mong mga pasalig ug panumpa nga ampingan mo ang duha ta ka gugma samtang kita nagkalinay-anay.
Kini maoy naghatag kanakog dugang kadasig ug paglaom. Maoy gihimo kong taming sa pakigharong sa mga kalisdanan samtang gibugtaw ko ang katumanan sa atong mga damgo. Wa pa kita makasal niadto, Eloisa. Maoy atong plano nga human sa tulo ka tuig nga kontrata ko sa Saudi, ayha pa kita mopahimutang sa kaminyuon.
Apan pagkamabalhinon sa panahon. Wa ka na mosulat kanako. Usa, duha, tulo ka bulan akong nagpaabot. Apan walay niabot. Wa mo usab tubaga ang akong mga sulat aron unta akong masayran unsa ang hinungdan. Wa ka kaha magkasakit? O si Inday Alea ba hinuon? A, hinaot unta nga wala. Kini ang gipangaliya ko sa kahitas-an. Apan bisan pa, gihasol ako sa kaguol ug kahingawa. Daghang mga gabii nga wa koy maayong kinatulgan nga naghunahuna niini. Hangtod nga usa ka adlaw nakadawat kog sulat gikan ni Nanay Josefa, akong inahan. Nagkanayon ang sulat, “Hinaot pa lig-unon mo ang imong kaugalingon. Kaniadto pa unta nga sulatan ko ikaw ug sayran niini. Apan nahadlok ko nga maapektuhan unya ang imong trabaho dinha sa Saudi. Rommel, wala na si Eloisa. Milayas uban sa kanhi niyang hinigugma. Gibiyaan ka na niya, hasta si Inday Alea…”
Wa ko matiwas pagbasa ang sulat. Napawong ang akong panan-aw. Daw mibuto ang akong dughan. Mihilak ako. Wa ko kapugngi ang naglumba kong mga luha. Unya mihukom akong mopauli sa ato. Wa ko na tiwasa ang nahibilin pang lima ka bulan sa akong kontrata.
SA akong paghiabot natukmaan ko ang kahilom sa atong pinuy-anan. Taudtaod, nadungog ko ang hilak ni Inday Alea. Unya ang hinay nga laylay ni Nanay nga mialam-alam sa bata nga tingali gimingaw sa iyang inahan. Labi pang nagdugo ang akong dughan.
Apan lagi dugay na kadto, Eloisa. Naalim na ang samad sa akong kasingkasing. Sa kiliran ni Ofelia, inanay kong nahikalimtan ang trahedya sa akong gugma kanimo. Siya ang nisagakay kanako dihang nagsukarap sa kadulom. Siya karon ang buotang nanginahan kang Alea ug maoy namat-ag kabuot sa atong anak nga nagpangga kaniya.
Ug karon, ania ka, Eloisa. Gitawgan mo ako sa telepono kaganina. Matod mo, gusto kang makigkita kang Alea. Gusto kang makaila siya kanimo nga ikaw ang iyang inahan. Apan alang sa unsa pa? Hibaw-i, dalaga na si Alea. Buot mo bang maulawan lang unya siya sa iyang kahigalaan kon mahibaloan nga ikaw diay ang iyang inahan? Ikaw nga nakaako pagbiya kaniya, kay gipalabi nimo ang pagdimdim sa makasasalang gugma? Eloisa, hangyuon ko ikaw, ayaw na ipadayon ang nahunahunaan nimo. Please, ayaw na, Eloisa! (Katapusan)