Sugilanon: Si Papa Ben
Rott Jerick D. Nuñeza
Catmon, Cebu
Bugnaw ang hangin sa kagabhion. Hayahay ang akong pamati nga naglingkod dinhi sa among terasa. Apan dihang may mitingog sa akong luyo, kalit nga misilaob sa kasilag ang akong dughan. Si ‘Ben.’’ ang akong amahan. Oo, gikasilagan ko siya!
“Arnulfo, kanus-a kaha ko nimo pasayloa, anak?” masulub-on siyang namulong.
“Pasaylo?! Sa gikaingon ko na, nga bisan sa imong kamatayon, Ben, dili tika mapasaylo! Dili!” gisingkahan ko siya.
Miluhod siya sa akong atubangan. Mihilak siya nga nangaliyupo sa akong pagpasaylo. Apan wa ako maluoy kaniya.
Gipaatras ko ang ligid sa ‘wheelchair’ nga maoy akong gilingkuran. Misulod ko sa akong lawak.
“Dugay na nakong gibasulan ang tanan, anak. Intawon kaloy-i na ako!” Nadungog nako ang iyang mga danguyngoy.
Sa akong pagkatulog nadamguhan ko ang mga esena sa kagahapon. Katloan ka tuig na ang milabay.
Adunahan kaniadto ang among pamilya. Diyes anyos pa ako niadto. Bugtong ko nilang anak. Nagpuyo kaming malinawon ug malipayon. Apan nausab ang tanan dihang nagumon sa sugal ug alak ang akong amahan. Nangalugi ang tanan nilang negusyo.
Usa ka gabii niana, nag-away na sab sila. Hubog si ‘Ben’ niadtong tungora. Sa iyang kasuko, giwakli ako ni Ben. Nahulog ako sa hagdanan sa dos andanas namong balay ug nabundak ang akong bukobuko.
Tungod sa maong hitabo naparalisar ang katunga sa akong lawas. Di na ko makalakaw. Gikaguol kini og maayo ni Mama Carmen. Paglabay sa usa ka tuig namatay siya tungod sa depresyon.
Apan di mahitabo nga pasayluon ko siya kay wa siyay puangod nga pagka amahan. Buysit siya! Nahimo kong inutil ug nawad-an kog inahan tungod kaniya.
INIT! Kalit kong nahigmata sa kainit.ug maoy akong nakita nga nagkayo ang tibuok kong lawak. Nasunog ang among balay! Sa kahikurat ko mipadailos ko sa kama. Mikamang ko. Apan nagdilaab na sab ang pultahan. Di na ko makagawas.
Apan sa nagdilaab nga pultahan, kalit mibutho si Ben nga naglukob og basang habol.
“Anak ko!” ni Ben nga milukob kanako sa habol nga iyang gilukob kaganina. Ako maoy iyang giseguro. Ug sa hinurot nga kusog giaswat ko niya ug misungasong kami sa kayo. Moagunto ug moping-it si Ben sa matag dapat sa kayo nganha kaniya. Apan wa gyud ako buhii sa akong amahan. Unya napawong ang akong panan-aw. Sa ospital na ako nakamatngon og buot. Nag-akbo si Ben kilid sa kama nga akong gihigdaan. May mga bahin sa iyang lawas nga gibendahian. Ug ako wa bisan gamay nga paso. Sa unang higayon gibati akong kaluoy sa akong amahan.
“Kumusta ang atong balay, Ben?” matod ko nga maoy nakapahimatngon kaniya.
“Di kaayo dako ang nasunog sa atong balay, anak. Dali rang napawong sa bombero ang kayo.”
“Napawong na sab ang nagdilaab nga kasilag dinhi sa akong dughan, Ben.”
“Unsay buot mong ipasabot, anak?”
“Gipasaylo na tika, Papa Ben!” Ug miginhawa kog halawom.
Mihilak siya sa kalipay nga migakos kanako. “Salamat, anak. Salamat sa Diyos!”
Wa ko hisabti ang kalipay nga akong gibati. Miagas ang akong mga luha. Gigakos ko sab ang akong amahan. Ang akong … Papa Ben. (Katapusan)