(BINASI sa Mateo 2:1-12)
Kaniadtong seminarista pa ako, aduna koy ma-estro nga miingon kanamo nga ang kinaadman kuno mao ang “dugay ug mahigugmaong pagsud-ong/paglantaw sa realidad.” Karon, kapin kon kulang 20 na ka tuig ang milabay sukad kini nako makat-uni ug nakatidlom na ako sa kamatuoran niini tungod sa mga daghang kasinatian nga akong naagian.
Ang kinaadman diay kombinasyon sa kasinatian nga nagpanukad sa pagpangandam, sama sa pag-umol nga madawat gikan sa pagkaseminarista o estudyante.
Sayon mataligam-an ang kahulugan o mensahe sa usa ka panghitabo kon ang mitan-aw niini kulang pa sa pagpangandam. Bisan unsaon pa pagtan-aw kon walay pagpangandam dili gihapon makakita.
O lain ba hinuon ang makit-an. Gani may pagkasusama paminawon ang pulong kinaadman sa pulong pagkaandam.
Nakita sa tulo ka mga makinaadmanong tawo – dili kini sila mga hari – ang bituon nga mihunong ibabaw sa Betlehem sa dapit sa pasungan diin natawo si Jesus. Siguradong may ubang mga tawo nga nakakita gihapon niini apan ang tulo lamang maoy milambigit niini sa gitagna nga hari sa mga Hudio. Ang uban nga nakakita tingali nahingangha lamang sa maanindot nga talan-awon. Kutob dinhi lamang ang ilang nakita kay wala silay pagpangandam.
Dili sila susama sa tulo ka mga tawo nga gikan sa sidlakan (?) nga mibasa sa mga timailhan sa kapanahunan.
Gawas sa bituon nga mitultol kanila sa bag-ong natawo, nakighinabi pod sila kang Hari Herodes nga nagpakisayod mahitungod sa bata. Lain man diay ang tumong ni Herodes.
Maayo na lang nga mipatuo ang tulo ka mga tawo sa sugo paglikay sa hari nga nadawat pinaagi sa usa ka damgo. Ug, sa didto sila atubangan sa bata, ilang gihalad ang ilang tulo ka mga gasa.
Tataw nga andam gayod sila ug maantigong mobasa sa mga timailhan mao nga mahimong bag-ohon ang plano ug mahimong kahigayonan ang hulga.
Adunay mga panghitabo nga nakatay-og pag-ayo kanato isip nasud nga, kon ayohon og aninaw, mahimong mopalambo sa atong nasudnong kahimtang. Sa unang tan-aw makasubo kini o makalilisang ba hinuon apan may nagpahipi niini nga mga kahigayonan nga makit-an lamang sa mga mata sa pagtuo nga adunay pagpangandam.
Ang una mao ang pagkamatay ni kanhing Presidente Corazon Aquino.
Tinuod aduna siyay mga kakulangan isip lider apan binasi sa pagpakita sa daghang mga tawo og kasubo, makaingon kita nga ang labing gipangita sa tawo nga kinaiya sa usa ka lider mao ang pagpanaw niini ngadto sa pagkaligdong. Binasi sa numero unong kinaiya nga gipadayag sa mga partisipante sa usa ka seminar sa atong kalihokan nga Dilaab, nga gipaambit sa lainlaing lugar sa nasud, ang pagkaligdong tinukmod sa kahadlok sa Dios.
Sa ato pa, ang usa ka tawo tarong ang pagpangalagad tungod kay sayod man siya nga pagahukman siya sa Dios.
Ang ikaduha mao ang mga katalagman, Ondoy ug Pepeng, nga mihapak sa Luzon, ilabina sa Metro Manila. Nakapauyog kini kanato apan milutaw usab ang hiyas sa pagtinabangay. Gani ang tabang naggikan sa lainlaing lugar sa Pilipinas. Miduyog ang mga Pilipino ngadto sa ubang Pilipino. Nakita nga kon magtinabangay lang diay kita, daghan tang mahimong kaayohan.
Ang ikatulo mao ang dili-malitok-nga panghitabo sa Maguindanao.
Nakita nato nga kon paandayunan ang gitawag nga patronage politics diin ang politikanhong panglantaw lamang ang gihatagan og gibug-aton ug wala nay bahig sa moralidad, ang bunga ngil-ad kaayo.
Andam ba kita nga molihok nga makinaadmanon taliwala niining mga timailhan sa kapanahunan? Unsa may ikatudlo niini mahitungod sa umaabot nga piniliay?