Gidungog si Luciano sa ilang dapit nga eksperto sa natad sa eskrima. Gawas nga maayo sa eskrima may anting-anting sab siya nga sinunod niya sa iyang amahan. Batan-on pa siya dihang gitudloan sa iyang amahan sa pamaagi sa eskrima. “Tudloan ka nako og eskrima aron kahibalo ka manalipod sa imong kaugalingon. Ang imong nakat-unan ayaw gamita sa dinautan,” pahimangno ni Tito, iyang amahan, kaniya.
Milabay ang taas nga panahon. Tigulang na si Tito ug naghigda na lang sa kama.
Usa ka adlaw gipatawag ni Tito si Luciano. “Anak, dawata kining kabilin gikan sa akong ginikanan. Ayaw kini gamita sa dautang mga buhat,” ni Tito nga mikupot sa kamot ni Luciano.
“Ayaw kasubo, Tay, kay ako ning ampingan,” ni Luciano nga wala makasabot sa iyang gibati.
Kalit midulom ang kalangitan ug mikilat. Mibundak ang kusog nga ulan.
Human ikalubong ang iyang amahan milangyaw si Luciano sa Manila aron manimpalad. Naka-trabaho siya sa usa ka construction company. Tungod kay kugihan ug buotan nahimo siyang sinaligan.
“Bag-o lang ka nagtrabaho diri, pero sipsip na ka kaayo!” ni Bruno nga nasuya kang Luciano.
“Trabaho lang, walay personalan,” tubag ni Luciano.
Gipatiran ni Bruno si Luciano, apan nasagang kini ni Luciano ug gilabay si Bruno sa bentana. Gitabangan pagdapat si Luciano sa mga kauban ni Bruno, apan tagsa-tagsa sila nga gipanglabay ni Lucero ginamit ang eskrima nga gitudlo sa iyang amahan sa bata pa siya. Sukad makasaksi ang mga kauban ni Luciano sa abilidad niya sa pangamot wala nay nangahas pagpasipala kaniya. Wala madugay nahimo siyang badigard sa tag-iya sa kompaniya dihang nasayod kini sa iyang abilidad sa eskrima.
Milabay pa ang daghang mga tuig. Mipauli si Luciano sa lungsod sa San Sebastian human mo-retiro sa kompaniya nga iyang gitrabahuan. Ganahan siya mopuyo sa probinsiya kuyog ang iyang pamilya kay presko ang hangin. Paghiabot ni Luciano sa iyang lungsod mihapit siya sa merkado aron mopalit og isda. Gisugat siya ni Max nga inilang bagis sa ilang dapit.
“Bay, walay pangtagay diha? Bag-ong abot gikan sa Manila, daghan gyud og kuwarta!” ni Max nga miyarok sa iyang tagay.
“Para isda man ning akong kuwarta. Pwede pagbalik nako?” hangyo ni Luciano.
“Wala diay ka kaila nako?” ni Max nga mipugong sa kuwelyo ni Luciano. Dihang mi-aksiyon pagsuntok si Max gitursi ang iyang mga kamot ni Luciano ug gilabay sa lamesa. Mibarog si Hugo apan gisikaran siya ni Luciano hangtod wala na siya makabarog.
Pagka sunod adlaw miadto si Max sa balay ni Luciano. “Sorry sa akong gibuhat gahapon. Nasubrahan akong nainom,” ni Max nga nakiglamano kang Luciano.
“Nakasabot ra ko,” ni Luciano nga mipikpik sa abaga ni Max.
“Sukad karon amigo na ta,” ni Max dayong panamilit.
MIABOT ang panahon nga na-tigulang na si Luciano. Wala siyay napilian sa iyang mga anak nga binlan sa anting-anting. Usa ka adlaw gi-atake siya sa kasingkasing ug namatay. Sa sementeryo human siya gikalubong kalit midulom ang kalangitan. Mikilat ug mibunok ang ang kusog nga ulan.
“Kinsa kaha ang gibinlan sa anting-anting ni Luciano?” ni Max nga dugay nang naghandom nga matugahan og anting-anting.
“Siyempre, iyang anak. May lain pa diay?” ni Ben nga iyang silingan.
Nagduda si Max nga walay gibinlan si Luciano sa anting-anting kay puro maldituhon ang mga anak ni Luciano. Nakahunahuna si Max nga iyang pangitaon ang anting-anting ni Luciano aron mahimo siyang kusgan ug kaintapan.
Usa ka gabii nga takdol ang bulan nag-inusara nga miadto si Max sa sementeryo. Iyang gi-maso ang nitso ug giablihan ang lungon ni Luciano. “Kon wala ko masayop kining ngipon sa kilat ang anting-anting ni Luciano,” tuaw ni Max nga nalipay sa iyang nadiskubrehan. Gikuha niya ang ngipon sa kilat nga gium-om ni Luciano ug gisulod sa iyang bulsa. Kalit midulom ang kalangitan ug mikilat padulong sa nahimutangan ni Max. Naigo si Max sa kilat. Napaig siya ug namatay. (KATAPUSAN)