John Tam. Ybañez
Gun-ob, Lapu-Lapu City, Cebu
NASAWOD sa pandungog ni Dencio ang mahawot nga huni gikan sa silingang sityo samtang naglingkod siya sa ilang kayda. Ang maong sonata nag-aghat kaniya pagbiya sa iyang nahimutangan aron mag-ilis. Nag-angat na man ugod ang pista sa maong sityo hinungdang naay disko matag gabii. Ug kay naanad man siya sa pagpamayle mogilok gyud ang iyang mga tiil sa higayong makabatig huni ilabi na og sweet music. Ganahan man god kaayo siyang mogakos-gakos sa lumoy nga lawas sa mga dalaga.
Kadali ra siyang nahuman pag-ilis. Iyang gidigo sa agwa ang kaugalingon aron mas ganahan ang iyang ikapares. Mga alas nuybe na niadto ang takna sa kagabhion. Dili ra layo gikan sa ilang dapit sa Basak-Iba ang sityo Kagudoy diin gihimo ang disko.
Samtang nagsubay sa barangay road misantop sa iyang hunahuna si Mariano, ang suod niyang amigo. Iya kining hapiton aron aduna siyay ikauban sa pagpamayle. Tuod man, sa iyang paghiabot sa ilang Mariano, iya kining gisangpit. Midungaw kini sa tamboanan.
“Unsa may ato, Bay Dencio?” matod ni Mariano.
“Manisko ta sa Kagudoy.” tubag ni Dencio.
“Di lang ko, Bay, uy, kay galabad akong ulo!” ni Mariano.
Wala na lang pugsa ni Dencio ang suod nga higala. Midungka siyag sigarilyo dayong padayon og lakaw. Nagkakusog ang kiat nga tugtog sa iyang pamati, nagpasabot nga duol na lang siya sa diskohan. Paghimuntog niya sa sayawan, gitagbo siya ni Nelson nga iyang klasmeyt kanhi sa hayskol.
“Uy, Bay Dencio, nia ka diay? Migilok na sad nang imong mga tiil?” ni Nelson.
“Lagi, Bay Nelson. Di ko gayud kapugngan ang akong kaugalingon kon makabati kog sonata. Lami kaayong isadsad uban sa maanyag nga dalaga!” ni Dencio nga miwitik sa upos sa sigarilyo ngadto sa yuta.
Miduol sila niadtong gamayng tindahan ug mi-order og duha ka botelya sa ‘pulang kabayo’ silbing painit sa dunggan. Unya namiya sila sa tindahan human kabayri sa iyang kanhi ka-saring ang ilang nainom nga tagurha ka botelya.
Niadtong tungora maoy gipatugtog ang usa ka sweet music. Nanayaw dayon sila si Dencio ug Nelson. Napili ni Dencio ang usa ka maanyag ug taason nga dalaga. Samtang nagpaanod-anod sa musika, iya kining giila-ila.
“Tawga lang kog Josephine,” matod sa babaye. “Josephine Cainglet.”
“Ako usab si Dencio. Dencio Butal.” tug-an ni Dencio.
Apan dili lang si Josephine ang iyang gikasayaw ug naila-ila niadtong higayona kundili daghan pang kaliwat ni Eba. Nahimuot kaayo siya nga sa hamubong higayon iyang nagakos ang bus-ok nga mga lawas niini.
Lapas na sa tungang gabii nga mipauli si Dencio. Paspas ang iyang mga lakang nga mipadayugdog paingon sa ilang panimalay. Midagkot siyag sigarilyo aron paghingilin sa kalaay sa pag-inusara samtang nagbaktas. Paghimuntog niya sa ilang balay, hinay siyang misaka aron dili makatugaw sa mga namahulay na niadtong tungora. Apan kalit siyang mihunong dihang maoy nasawod sa iyang dalunggan ang hinangos ug inagutnga sulod sa ilang lawak ni Elvie. Kalit niyang gitukas ang pultahan ug maoy misugat sa iyang panan-aw ang iyang asawa nga nakigdula og kalayo kang Mariano, ang suod niyang amigo.
“Mga maluibon! Mao diayng wa ka mouban nako’s diskohan kay nia ka diay dinhi manisko! Patyon tika!” naniga ang mga mata ni Dencio sa tumang kapungot nga mitutok sa lalake. Wala makatingog si Mariano nga daling milayat sa bentana nga nag-brip lang samtang si Elvie naamang usab nga daling mitabon sa habol sa hubo niyang lawas. (Katapusan)