“Giingon nga usahay ang panagbulag, dihay mga takna nga pukawon kini sa gugma nga bugtong luha na lang ang mosaksi sa paghanduraw ning tanan.”
PAUNSA kaha mopadayon sa paglawig sa bag-ong hugna sa papel sa kinabuhi, kung padayon kining gihandom sa kagahapon nga di na nimo gustong handumon pa?
Kini ang sagad mipahiluna sa hunahuna sa mga tawo nga biktima sa gugma, kansang kasingkasing gisamdan sa binuhat nga bunga sa tumang pagmahal.
Gani, dihay pulong nga mopatigbabaw nga nganong magpabilin ug magpa-martir kita sa usa ka panghitabo nga nasayud nang nasakitan na kita.
Nganong mas gustuhon pa man nato nga masakitan diha sa pagsud-ong sa mga bunga sa kasakit, kaysa balikan ang mga tam-is nga nangagi? Bisan og wala na siya sa imong kiliran, nganong nagpabilin paman gihapon ang mga paghandom?
Ang akong idolo nga American novelist nga si Nicholas Sparks, sa iyang novel nga “The Last Song,” iyang giingon nga, “sometimes you have to be apart from people you love, but that doesn't make you love them any less. Sometimes you love them more.”
Giingon nga usahay ang panagbulag, dihay mga takna nga pukawon kini sa gugma nga bugtong luha na lang ang mosaksi sa paghanduraw ning tanan.
Apan paunsa sab kaha mahimo ang pag-let go, ang pag-move on, ang paglawig sa bag-ong papel sa kinabuhi human sa kasakit sa gugma?
Bisan kinsa ang pangutan-on, lisud gayud kining mahimo kung nagpabilin pa gihapong mipuyo ang gugma sa usa ka tawo diha sa atong kasingkasing.
Alang nako, di lamang gayod papuy-on sa kasingkasing ang kasilag ug pagdumot, tungod daw sama ra sab nga gidumtan nimo ang imong kaugalingon, kay nahimo mo man kini tungod sa gugma, tungod kay nahigugma kita kaniya [sa gimahal] nato.
Maayo unta'g sama lang sa eksena sa usa ka pelikula o teleserye sa telebisyon ang kinabuhi sa tawo diha sa paghigugma, kay kung unsa ang gustong mahitabo sa direktor ug sa tigsuwat, mahitabo gayud.