GISI ang sinina ni Papa! Maong inyo siyang gikataw-ag maayo ganina, pagsab-ong niya sa akong medalya sa akong liog!” Milanog ang tingog ni Arlen nga nagtindog ibabaw sa ‘stage’ ug hugot nga migunit sa mikropono.
Mihilom ang mga baba sa nangatawa. Nangahilom sila, lakip na ang mga magtutudlo. Kadtong wa mangatawa nakaingon, “Da! Tagam!” sa pagkadunog nila nning unang parapo sa iyang ‘valedictory address’ nga gibatbat ni Arlen.
Mipadayon si Arlen sa iyang pakigpulong, “Sukad ko nakamatngog buot, iyang sinina gisi gyud. Nahibulong ko! Kapangutan-anon kog ngano? Wa pa ko ni hisabti niadto. Hangtod naanad na lang pod ko. Wa gyud niya ipabati nako nga siya makaluluoy, kay siya malipayon man. Way kapoy-kapoy bisan gikan sa umahan. Way bagulbot. Kabawo mog unsay bagulbot? Bagulbol ug bagulbot na. Way kulismaot ang nawong. Way suko-suko. Way sapot-sapot. Way agulo. Way pangagho! Way pamuyboy!” sirit lang ang baba ni Arlen. Nalimtan god niyag pangayog katahuran sa ilang prinsipal, sa mga maestro ug maestra, ug sa ilang mga bisita nga naglakip kang Mayor Royam, Kapitan Tanpika, ug sa taga DECS ug sa mga dagkong opisylal sa dagkong unibersidad sa siyudad sa Sugbo.
Unsaon man nga mao may iyang ‘reaction’ pagkadunog ug pagkakita niya nga gikataw-an ang iyang Papa. Morag misaka ang iyang anemia, ba, nga nangawa ang GMRC, values, ug pagka katoliko ning mga tawhana. ‘Unsa gani ang gibuhat ninyo sa labing ubos ninyong isigkatawo, gibuhat usab kini ninyo sa Ginuo.’Gipasarap ni Arlen ang iyang panan-aw sa mga tawo unya misulti, “Hangtod gipasabot na lang ko pag-abot sa hustong panahon. Mao diay gisi ang sinina ni Papa. Mao diay... mao diay...!” Mihunong siyag kadiyot kay may mga luha nga nabiaw sa iyang mga mata ug midagayday sa iyang mga aping. Ang pagbati milagbas sa iyang kasingkasing. Gipahiran niya ang iyang mga luha sa panyo gikan sa iyang bulsa. Mipadayon siya sa kusog nga tingog, “Nahibawo mog nganong gisi ang sinina ni Papa?” Giisa niya ang mikropono ug gipaatubang ngadto sa mga tawo diha sa atubangan sa ‘stage’, sa kilid ug sa pikas kilid ug sa iyang luyo. Ala Bon Jovi ug Andrew E, sa ilang ‘concert.’
“Wala!” tubag sa kadaghanan. Pero diha poy pipila ka mga guwatsinanggo nga nagtago-tagog baik-ik ug miingon, “Wa goy ikapalit!” Duna poy miingon, “Tihik god!”
Mipuli ang kahilom. Tanan nagpaabot sa isulti ni Arlen.
“Gisi ang sinina ni Papa... kay gisi-guro diay niya ang gikinahanglan sa akong pag-eskuyla, pagkaon, bawon ug sapot aron sa pagtuon di ko magkalisudlisod. Di ko magka-bikusbikos sa pagkab-ot niining ako karong kalampusan!” ni Arlen sa kusog nga tingog, morag pulitiko nga nangampanya sa katapusang hunat.
Misipa ang mga pakpak. Gilamano sa mga magtutudlo ang Papa ni Arlen. Si Arlen giduol sab sa Mayor ug gipikpik ang abaga. Gikuha sa Mayor ang mikropono gikan kang Arlen ug namulong, “Ania ang umaabot natong Mayor, puhon, ugma damlag!”
Nanghugyaw ang kadaghanan. Nagluha-luha pod ang mga mata sa ubang mitambong sa gradwasyon ni Arlen. (KATAPUSAN)