GISILSIL ni Bartemio sa kaisipan sa iyang mga anak ang pag-ayad nianang ginadiling drugas, kay kanang butanga maoy monudnod kanila ngadto sa kaalautan ug mopuhag sa gidamgo nilang pangandoy ugma damlag. Busa gilikayan kini sa iyang mga anak nga sila Senofredo, Alonso ug Monica. Diha na sa hayiskol sa ilang lungsod sila si Senofredo ug Alonso. Si Monica naa pa sa elementarya sa ilang balangay.Ang abot sa gitikad nilang luna maoy ilang gisaligan sa tanang panginahanglan, lakip na ang pagpamuhig mga hayupan.
Sa paglabay sa katuigan, kanus-a way pagkutat ang ilang panlimbasog ug pakigbisog sa kinabuhi. ang managsuon buotang miabag sa ilang tatay ug nanay.
Apan usa ka hapon niana, sa pagpamauli na nilang Senofredo ug Alonso gikan sa tunghaan, duha ka tawo ang misugat kanila sa dalan. Ang duha ka tawo susamag barog kang Senofredo, apan lawas-lawasan lang siya kay kanila. Ingon nga susot kini sa mga bisyo.
“Taga Kan-ugong man mo, no?” sugat-sukna sa usa.
“Oo, ngano man?” tubag-suna ni Senofredo.
“Maayo da!” milingi sa iyang kauban ug mipadayon, “Anha man gyud mo simang sa Purok Mankio padung sa inyo, may gamayng putos among ipada ninyo. Ihatag kang Totoy-daka.”
Mibalibad si Senofredo nga wa siya makaila sa maong tawo, apan nasayod siya nga si Totoy-daka usa ka ‘drug pusher’ ug ang putos nga ipada kanila, shabu.
Apan mapugsanon ang tawo, kay ilado kuno si Totoy-daka sa maong dapit. Sa taudtaod nga pamalibad ni Senofredo, misagbat si Alonso, “Tana, Manoy, uy! Hapon na kaayo!”
“Nagsulti pa gani ta, molakaw na mo?” misinta ang tawo. Gisikaran niya si Alonso.
“Naunsa ka god?!” singgaak ni Senofredo nga midalig sagakay sa manghod.
“Unsa man? Palag ka?” sa tawo dayong tamparos kang Senofredo.
Gatusan ka mga aninipot ang nakita sa panan-aw ni Senofredo. Gipanglimotan siya ug nagsugod ang sambunot. Sanglit may gidak-on si Senofredo ug may nakat-unan sab sa paningamot gikan sa iyang ig-agaw nga nakapuyo sa dakbayan sa Sugbo, wa siya palupig. Busa milanit ang kaparang sa hinagiban nga diha sa iyang hawak.
“Bantay, Manoy!” singgit ni Alonso. Nakita usab kini ni Senofredo. Natapi niya ang bukton sa tawo dayong suntok sa tuong kumo sa apapangig sa kontra.
Nawad-an sa panimuot ang kontra. Apan sa paglingi ni Senofredo kang Alonso nakita niya kini nga gitapuk-an sa kauban sa iyang gika kontra. Gipunit niya ang kutsilyo nga nahulog sa duol ug gihansak sa durugista nga nagtapuko kang Alonso. Nalup-og sa yuta ang tawo.
“Manoy!” singgit ni Alonso.
“Tana! Dali!” matod ni Senofredo ngadto sa manghod. Midagan sila.
Paghiabot nila sa ila gisugat sila sa ilang amahan.
“Dugay lagi mo?” sukna sa ilang amahan. Nakurat kini pagkakita niya sa dugo sa sapot ni Alonso. “Nasamad ka?” Si Romelia nga nakadungog didto sa itaas nagdaling nanaog. Gisaysay ni Senofredo ang nahitabo. Ingon sa giinat ang dunggan sa amahan nga gigamhan sa kabalaka.
Kay mga anak man og adunahan ug tinamod nga banay sa lungsod ang mga biktima, sayo sa buntag pagka sunod adlaw diha nay mga pulis sa ilang balay aron dakpon sila Senofredo ug Alonso.
SA husay sa korte, giangkon ni Senofredo ang pagpatay sa biktima, apan wa siya moangkon nga iyaha kadtong hinagiban ug kadtong pinutos. Nahukman si Senofredo nga mabilanggo sulod sa napulo ka tuig. Si Alonso gitugyan ngadto sa DSWD kay menor de edad.
Sa nabating hukom ingon sa gigisi ang dughan sa amahan ug gilangkat ang iyang kasingkasing. Mihangad siya, giisa ang mga kamot ug namulong, “Ginuo, kinsa man ang makapuhag sa pugaran sa mga demonyo? Ug kanus-a pa?” Ug miagas ang mga lusok sa luha sa kasakit sa iyang mga aping. samtang si Romelia ug si Monica luhaan pod nga naggakos sa iyang hawak. Ang mga tawo nga diha sa duol nahinuklog ug miambit sa ilang kasakit. (KATAPUSAN)