JOHN TAM. YBAÑEZ
Gun-ob, Lapu-Lapu City, Cebu
MAHIMUT-ON akong nag-ihap sa kinitaan sa akong negusyo sa baboy. Taudtaod na ako ning maong patigayon sa buy-and-sell diin mamalit kog baboy sa kalungsoran ug ibali pod nako pagbaligya. Gani, dako-dako na ang akong napundo sa banko nga igo na unta kaayong ipundar og usa ka pamilya. Apan ang nakaparat kay milapas na lang sa kalendaryo ang akong panuigon wala pa akoy hinigugma. Nataligam-an ko ang pagpangitag ikauban sa kinabuhi kay gibubo ko man ang tibuok kong pagtagad sa akong negusyo.
“Kanus-a ka man magminyo, Bentong?” kausa niana nakasukot kanako si Nanay Isabel. “Pagminyo na, uy, kay gusto na kong makakita sa akong apo!”
“Si Nanay pod, uy! Kinsa may akong pangasaw-on nga wala man koy uyab?”
“Naunsa ka god tawon, Bentong? Nganong wa man ka mangitag babaye? Bayot ka ba?”
“Di, Nay, uy! Bayot god tawon. Wa pa lang na sa akong hunahuna.”
Si Nanay Isabel na lang ang akong gikauban sa balay kay hagbay ra mang mihalin sa laing kalibutan si Tatay Anselmo. Kami rang duha ang nagtikawtikaw sa among balay sa siyudad kay bugtong man ko nilang anak.
Unya usa ka adlaw niana nahibutho sa among balay si Teresita, ang igaton namong silingan nga morag may gusto kanako. Anaa pa kini sa ika-25 ka tingpamulak.
“Maayong buntag, Bentong!” timbaya ni Teresita.
“ Maayong buntag pod, Teresita!” tubag ko. “Nahasuroy man lagi ka?”
“K-Kuan, Bentong, naa ta koy importanteng tuyo nimo. Hinaot nga di ka mobalibad,” naghikuhiko pa ang kagwang.
“Unsa man kana, Teresita?”
“Manghuwam ta kog kuwarta kay akong ilukat sa giprenda kong alahas. Ilisan lagi tika dayon,” pasalig sa dalaga.
“Ha? Pila man ang imong huwaman, Inday?”
“Mga 20 mil lang, Bentong. Ayaw kog balibari, ha?”
Nakahuwam gyud kanako si Teresita. Nadala ko sa iyang mga parayeg. Seksi man god kaayo ang karaho. Apan milabay na lang ang usa ka buwan wala gyud mopakita kanako si Teresita. Ingon sa gikalimtan na lang ang iyang utang. Tungod niini, nakahukom akong maningil na lang kaniya. Miadto ko sa ila. Naatol nga siya rang usa sa balay ug nag-short lang og pinakigol pinaresan sa nipis nga sando. Klaro kaayo ang duha ka muto sa iyang dughan nga walay bra. Nakapanglad-ok ko sa laway nga nagsud-ong.
“Uy, nia lagi ka, Bentong? Unsa may ato?” misenyas siya kanako pagpalingkod sa sopa.
“K-Kuan, Teresita...” pulong ko dihang nakalingkod na.
“Imoha kong isuroy sa Ayala ug manan-aw tag sine?” salga sa kanahan nga mitupad paglingkod kanako.
“Di, uy. Kuan ba... “
“Aw, imoha kong i-tsek-in? Okey ra ko, Bentong. Kana pa nga makakita kog langit!”
“D-Di na mao, Teresita,” nahisama kog iro nga kahambaton na kaniya.
“Aw, unsa man diay?” ug midip-ig siya kanako. Nasingo ko ang iyang kahumot.
“Ang imo bang uta...” wa nako matiwas ang pagpamulong kay kalit niyang giukoban ang akong baba sa nipis ug tambison niyang mga ngabil.
“Buhata ang gusto mong buhaton karon, Bentong, kay ako ra mang usa! Way makatugaw kanato!” Hagawhaw ni Teresita nga hugot nga migakos kanako. Mitindog siya ug gikuptan ang akong bukton. Mora akog buotang karnero nga misunod kaniya paingon sa iyang lawak.
(KATAPUSAN)