LAWOM nang gabii akong nahiuli sa among balay sa Talisay. Human ko mapahiluna ang motorsiklo, misaka dayon ko sa kasarangan namong pinuy-anan. Mabalak-ong mitagbo kanako sila si Papa Fredmon ug Mama Luz nga nagmata pa niadtong tungora. Nangutana silag diin ako gikan. Apan wa nako tubaga. Milahos ako sa akong kuwarto ug miligid sa higdaanan.
Bugtong akong anak hinungdang pinatuyangan sa gusto. Pinangga kaayo ako sa akong ginikanan. Kon unsay akong pangayuon ila gyung ihatag. Tungod niini, nagtubo akong spoiled. Gani, wa ako makahuman pagtungha kay nagumon man sa bisyo uban sa mga barkada.
Mikayod si Papa Fredmon sa uma aron may magamit sa among inadlawng panginahanglan samtang si Mama Luz nanawat og labada. Hangtod nga nagkasakit ang akong amahan ug may gimentin na siyang tambal. Apan ang kuwarta nga gitagana sa iyang tambal gipugos ko pa pagkuha.
“Ayaw nig kuhaa, Dong, kay para nis tambal sa imong amahan!” pakiluoy ni Mama Luz nga naghawid sa akong kamot.
“Ambi ni, Ma, kay may importante kong paliton!” matod ko pa nga milunggob sa salapi.
Naghilak si Mama Luz nga way nahimo. Nakabantay si Papa Fredmon ug miduol.
“Ihatag na lang kana, Luz, kay mahal nato si Mario. Bugtong ta siyang anak busa ihatag ta kaniya ang iyang kalipay,” huyo nga namulong ang akong amahan nga gisundan sa gahi nga ubo. “Sige, Mario, pag-ayo-ayo sa imong lakaw.”
Didto ko paingon sa akong mga barkada. Nag-pot session mi sa usa ka biniyaang balay ug pagkahuman nanuroy mi sa SRP. Angkas nako si Josie, ang bigatlon kong hinigugma, samtang sila si Erlan ug Fredrick sa laing motorsiklo.
Ingon niini ang among opisyo. Usahay magpalumba kami sa motorsiklo sa SRP ilabi nag lawom na ang gabii nga wa na kaayoy sakyanan nga mangagi sa dakong dalan.
Nagpatuyang ako sa akong bisyo sa druga uban sa mga barkada. Ug dihay higayon nga hiapasan ako ni Mama Luz sa balay ni Erlan.
“Naa may nangita nimo, Mar. Imo kunong inahan,” ni Erlan pa.
Migawas ko uban ni Josie.
“Mario, anak.” ni Mama Luz pa pagkakita kanako.
“Imoha diay nang inahan, Mar?” ni Josie pa nga mikabyon sa akong abaga.
“Ha? D-Di, uy! Wa ko makaila kaniya!” gilimdan ko ang dalaga. “Tana, mamalik ta sa sud,” dayong talikod namo sa akong inahan nga nahugno sa akong gisulti.
Unya dihang gipadagan ko ang motorsiklo uban kang Josie paingon sa Manipis may iro nga kalit milabang hinungdan sa among pagka disgrasya. Natagak ang dalaga sa pangpang samtang ako nakakapyot pa sa gamot sa kahoy. Naningkamot ako nga di mahagbong sa ubos. Apan nanghawoy na ang akong mga kamot sa paghinawid sa gamot ug nawad-an nag paglaom nga mabuhi dihang may mitabang kanako. Si Papa Fredmon.
Sa tambalanan sa Talisay, gisultihan ako ni Mama Luz nga malagmit di na ako makalakaw kay nabali man ang akong mga tiil. Gitug-anan usab ako niya nga patay na si Josie ug suwerte kuno nga naluwas pa ako ug nadala sa ospital.
“Patay na tingali ako karon, Ma, kon wa pa ko luwasa ni Papa,” giingnan ko si Mama.
“Ha? Imposible kanang mahitabo kay patay na man si Papa mo! Dihang giapas ko ikaw sa ilang Erlan sultihan ko unta ka nga wa na ang imong amahan! Apan wa ka man managad kanako! Imoha man kong gilimod ug gitalikdan!” Wa kapugngi ni Mama Luz ang paghilak.
“M-Mao ba? P-Pasayloa ako, Ma!” ug mihilak ko. “Papa Fredmon, kon nakabati ka man karon, pasayloa intawon ako!” (KATAPUSAN)