FRED NUNEZ CANETE
Alegria, Cordova, Cebu
KINING karenderiya kaugalingon ko. Kusog man sab bisag nia ra sa baryo. Sagad sa akong mga suki kay mga drayber sa traysikad ug habalhabal. May mga drayber sab sa dyip nga ampay ang linarang kong bakasi.
Usa ka udto may tigulang misulod sa kan-anan. Nangutana kinsay tag-iya ining karenderiya.
Giduol ko siya. “Ako, Ingko. Ngano unta?”
Nahayanghag ang tigulang. “Maayong udto, Sir! K-Kining mosud unta kog trabaho dinhi. Bisag way suweldo, basta makakaon lang ko.”
Gitutokan kon siya. Niwang ug maluyahon iyang hitsura. Tingali, kapin na sa sitenta ang edad niya. Inay mangutana ko kon hain ang iyang mga anak ug nganong gipasagdan siya, lain ang nahilwas ko. “Naniudto na ka, Ingko?”
“Wa pa, Sir. Wa koy kuwarta,” sa tigulang nga maulawon.
Dihadiha giingnan ko ang usa sa akong mga silbidora nga pakan-on ang tigulang. Pagkahuman subli ko siyang gipakigsultihan. Benito ang iyang ngalan: Benito Agbo, taga dakbayan sa Sugbo. Biyudo na siya ug may duha ka anak: babaye ug lalake. Ang babaye naminyo og Kano ug tua na sa Amerika manimuyo.
“Wa na koy kasayuran sa anak kong babaye. Ambot, nganong wa na mosulat nako si Estela nga tua sa Amerika?” ni Ingko Benito. Milandong ang kasubo sa iyang nawong.
“Ang anak mong lalake, Ingko, hain diay?” nanguntana ko.
Labi pang nasubo si Ingko Benito. Gibuhian niya ang usa ka halawom nga panghupaw.
“Gumon sa ginadiling drugas si Junrey,” tug-an niya. “Wala na siya makaila nga amahan ko niya/ Gipalayas ko siya sa among pinuy-anan!”
Nahaunlod ko sa halawom nga paghanduraw. Naluoy ko kang Ingko Benito. Nakahukom ko nga dawaton siya dili isip trabahante sa akong karenderiya, kundili isip usa ka higala nga angayang tabangan. Wala ko siya idestino sa bisan unsang trabaho sa karenderiya. Apan kugihan ang tigulang. Di makasud-ong sa mga buluhaton, iyang lihukon. Nakadayeg ug nasuod niya ang akong mga silbidora. Labot pa, maayo sab siya moluto og sud-an. Nakopya niya ang timplada sa sinaligan kong kusinero.
Nanglabay ang mga adlaw. Magduha na ka bulan si Ingko Benito sa akong karenderiya. Inanayng naulian ang iyang panglawas. Nanumbalik ang iyang kalagsik. Sagad nang makita nga masaya siya uban sa mga kauban niya ning karenderiya.
Apan usa ka buntag ...
“Diyos ko! Si Junrey!” Kalit nalusno sa lingkuranan si Ingko Benito. Nabuhian niya ang di pa dugay gitamdan nga mantalaan.
Nagdali kong miduol kaniya.
“Naunsa ka, Ingko?” matod ko nga natingala ug nahingawa.
“Patay na ang akong anak nga si Junrey, Sir Fred! Gipusil sa mga pulis kay nang-hostage! Naa, gimantala sa Superbalita!”
Nahimut-okan ako. Unya nakita ko nga mihilak si Ingko Benito. (KATAPUSAN)