TALAWAN ang akong higala nga si Donaire. May mga higayon nga masaksihan ko siyang gipareglahan sa mga estambay nga nag-inom sa usa ka eskina paingon sa among tunghaan.
Gitabangan siyag kulata ug patid sa mga batan-on. Midali ako sa pagluwas kaniya.
Sa akong kahibalo sa karate ug judo, ang tulo ka estambay misaliring ug nalukapa sa yuta, tungod sa kapaspas sa akong mga kamot ug mga tiil. Mikaratil sila sa pagpanagan.
`Gipabakod ko ang nahalup-og kong higala. Nagpasalamat siya kanako.
“Donaire, kanus-a ka ba mamati kanako?” gisukmatan ko siya samtang nagpaingon kami sa among gitunghaan nga kolehiyo. “Kinahanglang makakat-on ka sa nahibaw-an ko aron makapanalipod ka sa imong kaugalingon. Sama ning nahitabo kanimo karon.”
Mingisi lang siya ug miingon: “Ang Diyos ra maoy mahibawo kanako nga manalipod, Junjun. Magpasalamat ako sa Diyos nga mitunga ka karon aron imo akong luwason.”
Nakapanakla ko. “Mao nay pagtuo mo kanako? Gipadangat ko dinhi aron luwason ka?”
Mingisi na usab siya ug miingon: “Mao lagi. Daghang salamat!”
Kaliwat sa mga relihiyosong pamilya ang akong higala. Halos kada adlaw mosimba sila sa simbahang Katoliko. Mga beato ug beata ang iyang ginikanan. Bugtong siyang anak. Mahigalaon ug matinabangon ang akong higala; ingon man ang iyang ginikanan. Maghatagan silag mga pagkaon sa mga makililimos sa kadalanan.
Unya may nabalitaan ako nahin sa akong higala. Nadunggaban siya. Samdan siya sa iyang kilid ug nagtapion ang kamot sa nag-agas nga dugo. May nagdala kaniya sa ospital ug naluwas siya.
Estorya na lang ang nahibaw-an ko gikan sa tiguwang nga babaye nga makililimos.
“Iya kong giluwas, Dong. Mitugot siya sa usa ka estambay nga kuhaan ko og pagkaon ug sapi nga iyang gilimos ngari nako, apan wala siya makatugot nga lud-an ug patiran ako. Mipataliwala siya ug misukol sa estambay nga may kutsilyo!”
“Mao ba?” nakatuaw ako sa dakuay nga pagdayeg sa akong higala. (KATAPUSAN)