SAMTANG gilingaw nako akong kaugalingon sa pagpunting sa akong mga panan-aw sa Taal Volcano sa akong paglaag-laag sa Tagaytay, diha sa’y tupad nako nga mag-uyab. Tulo ka parisan, naghinagkanay, tam-is kaayo ang ilang gugma, pero wa ko nagpadala sa pagtan-aw kanila, inay gipasadya pa nako akong hunahuna sa maanindot nga view sa lugar.
Dihang milakaw kos unahan, naa na say mag-uyab nga nagginaksanay, ilaha gayod nga gipahimuslan ang kabugnaw sa panahon sa dapit. Ug, nahinumdom na hinuon ako sa gipaambit sa akong higala, sa ilang kaagi sa gugma.
Gikan sa simple nga “hi” ug “hello” ang tanan, padung sa panaghigalaay, sa pagsinabtanay sa duha ka kalibutan sa gugma ug misangko sa pagpatulo sa mga luha.
Ang maong istorya daw kapareha sa nasaysay ko na diri nga punay banhawon kung kaagi na sa gugma ang hisgutan. Di na unta nako gustong lab-ason pa ang akong kaagi sa gugma kay mas maayong mo-move on na lang kaysa sige balikan ang nangagi.
Hinuon wa mitanum sa akong kaugalingon ang mga pulong sa pagmahay gumikan bisan pa man nga nawala siya nako, mapasalamaton gihapon ko tungod didto ko nakat-on sa daghang mga butang.
Naa man siya, apan nausab na ang tanan, ang kagahapon, nagpabilin na lamang nga usa ka kagahapon, diin sa akong tan-aw di na masubli ang nahitabo, diha sa mga lulinghayaw sa bisan asang dapit.
Gani sa mga higayon nga midumdom ang akong hunahuna sa mga masadya namo nga panghitabo, bugtong luha na lang ang mouban sa pag-aninaw sa unahan.
Apan alang nako, mga higala, pasagdan nato ang pag-aginod sa mga takna, pasagdan nato ang panahon nga mopaalim sa mga samad sa atong dughan kay moabot lang man gyud ang panahon nga mahupas atong pagbati kanila labi na’g duna na say laing istorya sa kinabuhi ang moabot.
Magmalaumon kita sa mga higayon kay moabot ra unya ang tama nga panahon nga ilang masabtan ang tinuod nga panghitabo. Bulahan kita nga sa pag-abot sa panahon subling gitagbo ang atong mga kaugalingon, sa subling paghisgot sa mga nangagi.
Huwaton lang nato ang paghupas sa pagbati, kay moabot lang gyud kini.