A FEW nights ago, I was watching episode 11 of Six Flying Dragons, where Ddan Sae sings this touching song about wanting to live in nature.
The way he sang it made me tear up. The melody was sad, somehow heart wrenching.
Made me remember how Chiara and I used to drive down Marcos Highway, rain pounding, our music full blast, listening to Il Divo.
Their blend of voices and the way they sang tugged at my heartstrings, even if their songs were in a foreign language that I could barely understand.
My tears would flow, I couldn’t help myself.
There is this song, “Point of no Return” in Phantom of the opera that also makes me cry, particularly when the Phantom, Raoul and Christine sing together.
For a couple of years, this song, and those of Il Divo, got my creative juices flowing while I was writing romantic novelettes for Precious Hearts Romances (PHR).
Writing takes a lot of time, and I must be undisturbed. I think I scarred for life when I screamed at him when he interrupted me while I was pounding at my laptop, crying my heart out.
I still have unfinished stories. And though Precious Hearts called me up years ago to offer me a contract, I couldn’t accept. There just isn’t time.
I would like to share a blog written by Almira Jose, a famous fellow writer, about one of my books.
Cry Baby by Almira Jose
I met this person once, she’s an avid PHR reader. Pinky ang pangalan niya at siya ang nagpakilala sa akin sa panulat ni Angela del Mar. As in para lang mabasa ko eh ibinili pa niya talaga ako ng kopya ng libro ng author na ito. Unfortunately, hindi ko na mahagilap yung libro ngayon. Marahil may nanghiram sa akin at hindi pa naibabalik kaya hindi ko masabi ang title. I’m like that, mahina ang memorya ko sa pangalan, mukha, at titles. Ang natatandaan ko lang ay kaunting eksena mula sa kuwento at syempre na nagustuhan ko siya.
Kahapon, dahil nasa area na rin lang ako ay sumaglit ako sa Precious Pages sa SM Manila. Doon ay nakakita ulit ako ng libro ni Angela del Mar, ang title ay “Ikaw Lang.” Twenty pesos ko lang siya nabili kasi naka sale na siya. Back issue na kasi, early last year pa yata na-release.
Kagabi binasa ko yung libro at muli, sobrang naiyak na naman ako. I’ve only read three books from this author at lahat ng mga iyon ay pinaiyak ako. Ganoon siya gumawa ng kuwento, nakakaiyak talaga. Kanina nga, binabalik-balikan kong basahin ang mga eksenang naantig ang puso ko. Ganyan ako kapag nagustuhan ko ang isang libro.
The story is about not settling for less than your dreams which by the way is my personal philosophy. Sobrang mahal kasi ni Diandra ang nobyo niya kaya kahit labag sa kagustuhan ng ina niya ay nakipag-live in siya dito. Only to find that months later, hindi din pala niya kayang siya lang parati ang nagbibigay. Alam niyang mahal siya ni lalaki kaya lang hindi sapat ang pag-ibig lang. She wanted kids and she wanted a wedding ring. Mga bagay na hindi kayang ibigay sa kanya ni Ethan. And so, she left him.
Ang pangyayaring ito ang gumising kay Ethan. Noon lang niya na-realize kung gaano siya naging unfair kay Diandra. Noon lang din niya na-realize na hindi pala niya kaya ang wala si Diandra sa buhay niya.
Mahirap gumawa ng kuwento na single point of view lang. Hindi mo kasi maipahiwatig ng mabuti ang nararamdaman ng hero, parating side lang ng heroine. Pero sa kuwentong ito, kahit single point of view siya ay damang-dama ko ang pangungulila ni Ethan para kaya Diandra. Sabi niya sa ending, “Nasubukan ko na ang buhay nang wala ka. Isang bangungot iyon. Hindi ko kaya, Di, ang wala ka sa buhay ko. Hindi ko kaya.” *sniff*