NAGLIMBAG-imbag si Angelo sa higdaanan. Miagulo. Labihang sakita na gayud sa iyang ulo. Ingon sa maligti kini.
“Mario, pagdali! Dad-on ta si Papa ninyo sa ospital!” ni Matilde nga diha sa kiliran ni Angelo. Puno sa kahingawa ang iyang asawa.
Apan daw di na maantos ni Angelo ang kasakit sa iyang ulo. Misiyok ang iyang mga dalunggan. Ingon og may kamot nga mikuot sa iyang tutunlan ug gikanlat ang katapusang hunat sa iyang pagginhawa. Napawong ang iyang panan-aw. Unya kalit mingiob ang tibuok palibot.
Apan nahibung siya, kay human niadto, nahanaw ang kasakit sa iyang ulo. Gibati niya ang kagaan sa iyang lawas. Milutaw siya sa hangin ug gianod paingon sa kapunawpunawan. Unya nahasiga ang iyang mga mata. Sa unahan iyang nalantawan ang usa ka siyudad nga nagbanaag sa kahayag. Migilaw ang nanagbuntaog nga mga edipisyo nga daw hinimo sa bulawan.
Unya nahitugpa siya sa halapad nga hawan di halayo niadtong dakong pultahan nga binuksan. May bagang duot sa katawhan nga nanaglinya sa atubangan niini. Nanagbiste sila og puti; nanagduko ug nanag-ampo. Ug nahayanghag siya. Didto sa lumbay sa katawhan iyang nakita si lola niya Luisa. “Lola!” nakasinggit siya sa kahinangop. Nagdali siyang miduol
Apan inay mahiduol, nag-anam hinuon siyag ka layo. Naamguhan na lamang niya nga diha na siya sa hardin nga way makaindig sa katahom sa kabulakan. Binakbakan kini sa mga batong mahal sama sa sapiro, rubi ug esmeralda. Unya nakadungog siyag awit. Matahom nga awit nga nagadayeg sa Himaya sa Labawng Maglalalang.
Nahiugbok si Angelo sa iyang nahimutangan. “Hain diay ako karon?” sukot niya sa hilom. “Ug nganong nakita nako si Lola Luisa ganina nga dugay na man siyang namatay?” Unya misantop kaniya ang kahiamgo, “Kon mao, patay na diay ako! Ug ania ako karon sa Langit!”
Mihilak si Angelo. Nahinumdom siya.
Kagahapon nahiuli siya sa ilang balay nga nagping-it sa kasakit sa iyang ulo. Napasahan siya sa gutom. Tibuok adlaw siyang naglaag-laag sa siyudad kay nangitag trabaho. Kapin sa bulan na nga nanira ang buhatan nga iyang gialagaran. Sanglit way ikapalit og tambal, gituoban lang siya ni Matilde. Nakatug siya tibuok gabii. Apan nianang pagka buntag naglimbag-limbag na sab siya sa kasakit sa iyang ulo. Wala na siya makaantos. “Diyos ko, mag-unsa na man lang ang akong pamilya?” Midanguyngoy si Angelo.
Unya, ingon sa may di-makitang gahom nga mibitad kaniya. Gibayaw na sab siya sa kahitas-an ug gilupad balik sa giagian niya kaganina Wa madugay nakita niya ang ilang balay. Mipatighulog siya. Milusot siya sa tumang kasayon sa atop sa ilang balay. Iyang natukmaan ang ka-solemne sa hawanan. Nag-rosaryo si Nang Olang, edarang mananabtan, ug pipila niya ka silingan. Diha si Matilde, naghilak sa kiliran niadtong nagbuy-od nga lawas kansang nawong gitabunan og puting panapton. Di halayo diha sila si Mario, Anton ug Divina. Namula-pula ang ilang mga mata. Tingali, gikang naghilak ang iyang mga anak.
Miduol siya sa nagbuy-od nga lawas ug gitukas ang puting panapton nga nagtabon sa nawong niini. Kalit nahasiga ang iyang mga mata. Siya diay ang minatay nga gihaya. Gigakos niya dihadiha ang nangamig niyang lawas, ug iyang nabatyagan nga ingon sa gihigop siya sa kahiladman niini.
“Tubig! Tubig! Giuhaw ako!” matod ni Angelo nga kalit mibangon gikan sa iyang higdaanan.
Halos magkadungan pagpamarog ang nanagluhod nga nanabat sa pangadye. Naglumba silag panagan sa kalisang, gawas kang Matilde nga migakos kang Angelo sa tumang kalipay ug kahinangop. Unya gisuginlan ni Angelo si Matilde sa iyang pag-adto sa Langit. (Katapusan)