NALINGAW pag-ayo ang mga bao nga naglangoy-langoy sa gamayng lim-aw nga diha sa daplin sa sapa, uban sa ilang hara nga si Bao-baohay. Ning higayuna ilaha sa mga bao ang gamayng lim-aw kay ang mga baki nanglaag man, nanurikbot og mga mga makaon dito sa unahan. Pagka taudtaod namatikdan sa mga bao nga nagsingabot na ang mga baki nga gipangulohan ni Bakikang, ang dakong baki sa lim-aw. Mikawas dayon ang mga bao, apan sa kahinay sa ilang lihok naabtan gayud sila sa panon sa mga baki. Nalantawan sa mga baki nga nagsangkiig ang mga bao sa pagpas-an sa ilang mga balay. Nanghugyaw sila pagpangatawa. Naglanog-lanog ang ilang mga bahakhak.
Si Hari Unggoyan, ang hari sa maong dapit, nga natulog sa dakong sanga sa kahoy. napugwat sa kabanha sa mga baki. Sa kalagot mibangon siya nga nagpangusmo kay nahukaw ang iyang pagkatulog. Nanaog siya ug mipungko sa gamayng hawan ilawom sa punoan sa kahoy nga maoy husayanan niya sa mga panghitabo dinhi sa iyang gingharian. Gisugo niya ang iyang pangabaga nga si Ka-unggoy pagkuha kang Bakikang.
Pag-abot ni Bakikang nasagmuyo siya sa nagkusmod nga dagway sa hari nga nagkibot-kibot.
“Ngano man, Bakikang, nga sab man mo kaayo? Mag-utas og pangatawa! Unsa man inyong gikataw-an? Di ko katug sa inyong kabanha!” sukna ni Hari Unggoyan
“Kinsa goy dili mahikatawa, halangdong Hari Unggoyan, sa mga bao nga bisan og nagsangkiig, ila man gayong pas-anon ang ilang mga balay bisan asa sila padulong!” tubag ni Bakikang. “Nganong dili man kini nila ibilin?”
Nakurat si Hari Unggoyan sa iyang nadungog. Gisugo niya si Ka-unggoy pagkuha kang Bao-baohay. Wa dayon mahibalik sang sinugo. Dihang nahibalik kini, uban na si Bao-baohay nga nagbaguod pagbala sa iyang balay.
“Ngano man, Bao-baohay nga inyo man gyong pas-anon ang inyong balay bisan asa mo? Naa ang mga baki, o, banha kaayo! Mag-utas og pangatawa nga magtan-aw kaninyo!” sugat nga pangutana ni Hari Unggoyan.
Mapaubsanong mitubag si Bao-baohay, “Kon among ibilin, Kamahalan, ang among balay masunog unya kini, kay naay mga aninipot nga nagdala kanunay og sulo bisag udtong dako. Aron malikay nga masunog, amo na lang pas-anon bisag bug-at kini.”
Gipakuha sa hari ang dako-dako sa mga aninipot.
“Unsay akong ikaalagad, Kamahalan?” matod sa dako-dako sa mga aninipot.
“Gipakuha ko ikaw kay ako dunay ipangutana nimo. Nganong magdala man mo kanunay og sulo bisan og udtong dako? Ang mga bao nangahadlok hinuon nga masunog ang ilang mga balay sa dala ninyong sulo kon ila kining ibilin.”
Namahayag usab ang dako-dako sa mga aninipot nga magdala gayud silag sulo bisan unsang taknaa, adlaw man o gabii, aron maabog ang mga lamok nga nagdala sa sakit nga dingge, kay daghan na kanila nga napaakan ug nangasakit sa dingge. May nangamatay na gani.
Pagkasayod niini ni Hari Unggoyan gipakuha niya dayon ang kapitan sa mga lamok aron pangutan-on kon unsay iyang ikasulti bahin sa giingon sa dako-dako sa mga aninipot nga nagdala silag sakit nga dingge.
Nahiabot si Ka-unggoy nga kuyog ang kapitan sa mga lamok.
“Ania na, Kamahalan, ang kapitan sa mga lamok!” matod ni Ka-unggoy nga nagpanagpas sa kapitan sa mga lamok nga naghadyong-hadyong sa iyang ulohan. Nagpadayon paghadyong ang kapitan sa mga lamok hangtod mitapon kini kang Hari Unggoyan ug mitugdon sa simod sa hari, dayon miukob pagpaak. Sa kakalit sa panghitabo, nadagpi kini ni Hari Unggoyan sa iyang palad. Napislat ang kapitan sa mga lamok.
Miatubang si Hari Unggoyan sa iyang ginsakupan ug namulong, “Motugdon na gani ang lamok sa inyong lawas, dagpia dayon sama sa akong gibuhat aron malikay kamo sa gidala nilang sakit!”
Ang mga lamok maoy nalugdangan sa husay ni Hari Unggoyan. Apan nabalaka siya kay napaakan siya sa kapitan sa mga lamok. Nakuyawan siyang ma-dingge. Nahutdan na ra bag tambal si Amoay, sa tambal niining ‘Di ni Basta-basta.’ (Katapusan)