KANIADTO basta magbuyon na gali ang itom nga panganod sa kalangitan, motago gyud ko ilawom sa habol. Samot na inig kusog sa dugdog ug kilat, mouk-ok gyud ko ilawom sa sinina ni Mama o dili ba kaha sa iyang saya. Dili ko ganahan sa uwan. Hugaw.
Kagabii, kusog kaayo ang uwan. Miduyog sa dugdog ug kilat ang butok-butok sa akong dughan. Samot na kay wala nay kasakyan gikan sa eskina Masdan padulong sa sulod sa among sityo sa Tuburan.
Sa kalit lang dihay miabot nga duha ka mga lalake. Gasakay sila og motorsiklo. Miduol sila kanako. Parehas silang wala nako mailhi kay parehas silang nag-helmet.
Nabati nako ang pagpanurok sa kahadlok duyog sa paggakos sa kabugnaw sa hangin nga halos mopalupad sa akong gidala nga payong. Misamot pa gyud ang akong kahadlok dihang niaksyon ang usa og kanaog. Nangihi diay siya. Mingaw na ang lugar; walay nay nagtikaw-tikaw. Ako ra pod usa sa ‘waiting shed’ sa wala pa sila moabot.
Daling milapaw ang kabalaka sa akong lapalapa ug hapit mahilis ang akong mga kiting. Dagko silang mga tawo. Ug basin gali sa usa lang nila ka paglabnot nako, matumba ko diretso.
“Bay, taga diin man ka? Naa kay gipaabot?” pangutana sa usa ka lalake.
Wala ko motingog. Halos malumos na ko sa kahadlok.
“Sakay, diri, Bay. Hain man inyo? Ihatod na lang ka namo.” Gitangtang niya ang iyang helmet ug mitutok kanako. Mipahiyom siya dungan ang pagtunol sa iyang kamot.
“Bryan!” matod niya.
“Kim!” tubag nako nga nagkurog nga midawat sa iyang kamot.
‘Ay, ang anak man diay ni sa kapitan! Apan nganong nia pa man gihapon ni siyas gawas karong orasa?’ maoy didto sa akong hunahuna samtang nagtutok gihapon sa duha ka lalake.
“Ikaw man diay na, Sir. Diha ras ibabaw amoa, Sir. Naghuwat lagi kog motor apan wala na may nangagi,” tubag nako sa iyaha nga may dalang kaikog. Hamis kaayo ang iyang dagway. Taliwtiw kaayo ang iyang ilong. Humok kaayo ang iyang mga ngabil. Ug maskulado kaayo.
“Sige, sakay na lang diri aron ihatod na lang pod tika. Uwan baya. Posibli wala nay mangagi ug manlarga rong habal-habal kay mibunok na ang uwan.” matod niya.
Wala koy nakitang rason nga balibaran ang iyang pagtabang. Maong misakay ko isip pagtubag sa iyang kaayo. Nanlarga mi. Pag-abot sa unahan nahiagi mi sa dakong balay sa Kapitan. Mikanaog ang usa ka lalake nga among kauban.
“Dong, palihog kog ingon nilang papa nga duna koy ihatod sa ibabaw. Balik ra ko dayon.” hangyo niya sa nanaog nga lalake. Iyaha diay tong manghod.
Mibati ko og kaikog sa akong nadungog. Nanlarga na pod mi. Mikalit siya og pabulhot pag-abot namo sa ngiob nga agianan.
Wala ko kapanagang sa kusog kaayo nga pisik sa uwan. Igo lang kong migakos sa iyang hawak nga mora bag kasuwerte nako karon nga nag-uwan. Kanindot ba sa akong nagaksan. Dili na man ang saya ni mama nga akong taguanan.
Kusog kaayo ang pisik sa uwan nga halos basa na kaayo ang tibuok nako nga lawas, labi na kay gitiklop na lang pod nako ang akong payong pagsakay nako niya.
Mabati gihapon nako sa tibuok nakong lawas ang uwan kagabii. Gikalimtan nako ang kahugaw niini. Akong gitagamtam kon unsay lami sa matag tuasik niini sa akong nawong dala ang paglad-ok matag igo niini sa akong mga aping. Gakos og hugot sa akong nagaksan nga hastang gahia nga may kalig-on. Wala nako hunahunaa ang labhanan. Wala na ko mangita kang Mama. Akong gitagamtam ang katam-is sa uwan sa unang pagtilaw. (Katapusan)