(Katapusan sa pito ka mga gula)
Nakaduko ko. Mora kog nasuwawan sa tinan-awan ni Carlo nako.
“Tinuod na, Jeanette. Duna mi hilom nga pagminahalay si Ate Lorna.”
Kanindot na gyud untang ihilak, uy, labi na kay gikan gyud sa baba ni Carlo ang iyang pag-angkon nga duna silay tinagoang panaghigugmaay si Lorna. Apan nganong nag-Ate man siya? Miginhawa kog sagunson aron moluag ang mihuot kong dughan. Nagpabilin siyang seryuso.
“Unya nganong nia ka man?”
Morag patay ang akong reaksiyon nga mitan-aw kang Carlo. Wa gyuy kadasig ang akong tingog.
“Usa ra ang rason ana, Jean. Mianhi ko aron daygan tika sa akong love nimo. Di na ko kaagwanta sa pagtago ani sa akong kasingkasing.”
Nahikatawa ko. Anang kinataw-an nga dunay kasakit sa dughan.
“Ingon ba diay ana kaubos ang imong pagtan-aw nako, Carlo? Giyanu-yano ra ko nimo. Uyab na mo si Lorna unya manguyab ka nako?”
“Di mi uyab si Ate Lorna, Jean. Yes may tinagoan ming pagminahalay pero isip magsuon. It’s about time nga tug-anan tika sa tinuod. Si Lorna anak ni Papa sa dayon na nilang minyo ni Mama. Ang tinuod, di labandera ang inahan ni Ate Lorna. Sports lang si Mama. Naluoy siya kang Ate ug sa inahan ani. Si Mama ang gusto nga tagaan og binuwan nga sustento ni Papa si Lorna. Si Ate ang mangunay pagkuha sa iyang sustento sa among balay. Gusto sab siya nga magkasuod gyud mi pag-ayo isip magsuon.”
Sa akong paminaw sa gibati ko niadtong tungora, mora kog gibayaw sa langit. Pagkanindot gyud sa akong pamatyag sa pinitik sa akong kasingkasing.
“Tinuod, Carlo?”
Wa ko ikatago kang Carlo ang gibati kong kalipay. Nindot kaayo kog smile.
“Wa ko magbakak nimo, Jean. Now, tell me, you love me, too, di ba?”
Unsa pa may akong mahimo? Ihilom ko pa ba kang Carlo ang tinuod kong feeling niya?
“Oo na, I love you, too. O, nganong naa ka pa man gihapon sa akong atbang? Lingkod tupad nako.”
Gikuptan kog hugot ang kamot ni Carlo, kay gusto kong ipabatyag niya ang kainit sa akong palad timaan sa kainit sa akong paghigugma kaniya. (KATAPUSAN)