Carmelo D. Lariosa
Panadtaran, San Fernando, Cebu
NAPUGWAT ko gikan sa akong pagkatulog dihang may mituktok sa pultahan niining giabangan kong kuwarto.
Nagtrabaho ko sa usa ka planta sa Carbon ug kay panggabii ang akong duty maong gusto ko nga makapahuway aron makatigom og resistensiya. Midali kog bangon nga gibatig kalagot kay gusto pa kong makatulog sa husto. Giablihan ko.
Maoy misugat sa akong panan-aw ang bayhon sa usa ka babaye nga nag-shorts og maong nga pinakigol. Sa akong tan-aw morag manghod ko lang kinig usa o duha ka tuig. Bayenti-singko na akong edad.
“Wa ko makabalda nimo, Sir?” matod sa babaye. Nagpahiyom siya.
“Unsa man untay tuyo nimo?” matod ko nga nagbarog sa pultahan.
“Kami ang nag-abang diha sa pikas kuwarto nga makita dinhi. Ang akong bana nagtrabaho sa siyudad. Gusto lang ko nga duna koy makaila dinhi, kay lain kaayo, uy, nga wa tay kaila. Mga dayo lang god mi.”
“A, mao ba. Kamo diay ang nag-abang diha sa pikas kuwarto?” nako pa nga nadani sa katahom ning babaye nga nag-abang sa pikas kuwarto.
“Ako si Helen. Ikaw, unsa may ngalan mo?”
“Gabriel. Gab akong angga.”
“Sige, Gab, mobalik na ko sa akong kuwarto, kay karong taudtaod moabot na tong akong bana.”
NIANANG pagka sunod gabii maoy akong nabati dihang nahiuli na ko gikan sa trabahuan nga may naglagubo didto sa pikas kuwarto. Dinhay tiyabaw sa usa ka babaye gikan sa atbang nga kuwarto. Nadungog ko ang tingog sa usa ka lalake, “May laki ka no? Basta mangarte ka na gani duna na sad kay lalake nga imong ibid-ibiran! Minyo ka na, uy!”
Unya misunod ang tingog sa babaye nga naghilak, “Hugaw gyud kag hunahuna, uy, Dencio! May nakita ka bang laki nga gikadulog ko dinhi sa kama, ha? Salbahis ka! Gaan kag kamot nga modapat nako. Kon nahibawo pa ko nga ingon diay ka ini, wa unta ko mohukom pagkuyog nimo!” Tingog sa babaye nga sa akong pagsabot kang Helen.
Sus, kapeligro kon akoy madudahan nga maoy giibid-ibiran ni Helen. Sa akong kakapoy mihigda ko sa akong katre ug gipiyong akong mga mata.
“Gabriel, Gabriel!” usa ka sangpit nga nakapahigmata nako. Gitan-aw ko akong relo: alas kuwatro pa sa kaadlawon. Giablihan ko ang pultahan.
“Uy, unsa may tuyo nimo, Len, ning orasa?” Gikulbaan ko kay basin nagtan-aw ang iyang bana namo ug nagduda nga may relasyon kami.
“Duna kay kuwarta diha, Gab? Pahuwama ko bi kay biyaan ko si Dencio, salbahis, sadista!”
Naluoy ko sa hitsura ni Helen nga puwerting bun-oga sa nawong. Gihatagan ko siyag kuwarta. “Yamat, basig mapatyan ta sa imong bana!”
“Wa siya diha. Sayong milakaw. Sige, Gab, salamat. Makauli na gyud ko sa amo. Di man nako bana si Dencio. Dalaga pa ko, Gab. May gipainom siya nako maong napugos kog kuyog niya bisag di nako gusto.”
Gitutokan ko si Helen nga mitutok sab nako. May gitunol siyang usa ka perasong papel ug miingon, “Nia ning akong adres ibilin ko nimo, aron kon gusto kang makigkita nako, makatultol ka sa among balay.” May pahiyom nga mibathay sa iyang mga ngabil bisan sa bun-og niyang nawong. Sa nakalakaw na si Helen, dihay pagbati nga midughit sa akong kasingkasing. Wa ko kasabot, pero, pagka misteryuso gyud sa kinabuhi! (KATAPUSAN)