Kevin Lagunda
Talisay, Cebu
NAGLAKAW ko sa nagbagang dalan-uling, nagsunod sa lalaking nagsungkod ug nagsul-ob sa panit sa bitin.
Gisitsitan ko siya, apan wala siya molingi.
“Dili musika imong tingog, dili makahugno sa langit!” matod sa lalake.
Bisan unsaon nakog paspas sa akong mga lakang, dili nako siya mahiapsan.
Misiyagit ko, “Nong, unsa ning lugara?!”
“Kini ang paraiso sa mga ilo nga tuwapos,” matod sa tigulang nga wala gihapon molingi.
“Dili pa man ko ilo nga tuwapos!”
“Kini na, Undo, ang ugma diin diin ang tanang nagsalag sa imong kasingkasing ug hunahuna usa na ka aligato.”
“Nong, nganong dili man ka mohunong ug moatubang nako?”
“Undo, nahadlok kong makahinumdom ka nga naa ka pa karon sa kaniadto kon makakita ka sa rosas nga miturok sa wala kong mata.”
Milingo-lingo ko.
“Wala kay angay kabalak-an, Nong. Dili nako ibton ang buwak aron ihatag sa akong hinigugma. Ako nang gibungkag ang taytayan sa akong kaniadto ug ugma,” matod ko ngadto sa tigulang.
“Apan, Undo, ang taytayan dili mabungkag. Tunawon ra ni sa imong panumdoman.”
Nagpadayon paglakaw ang lalake ngadto sa unahan nga ang tumoy, segun niya, naa daw sa akong luyo.
Milingi ko sa luyo. Akong nakita ang lalake. Nag-atubang na siya nako, apan hanap ang iyang dagway. Wala koy nahinumdoman. (Katapusan)