LEONEL QUILLO
San Fernando, Cebu
Giparada ko sa imong atubangan karon
Ang nahabilin: mga gapnod sa panumdoman,
Mga awit sa kasakit, mga puting biste
Sa akong tanlag.
Mapahiyumon ka kanako nga midapit,
Sa damgo diin daklit mituhog gilayon
Sa akong panan-aw.
Nailhan ko sa makausa ang pahiyom
Nga misungko sa pantalan sa akong mga pilok
Dasdas paingon sa halapad nga lawod
Sa akong mga mata.
Apan ang kalibutan halapad sa gilay-on
Sa duha ka kasingkasing nga nagbinungolay.
Gawi niining alampatnong tahas nga mobiya
Kay lagi dili na mao ang hunghong sa diwa.
Baligho, balikwaot, malimbungon, maluibon,
Limbongero kay sa daklit gipatuo sa way kahangturan.
Diha sa nagdupa nga kapunawpunawan gisinggit pa
Ang mga letra nga nangahulogan og kagawasan.
Paingon na ako karon sa buot kong adtoan
Bitbit kining samad nga nag-uylap sa akong dughan.
Buot ko untang mangutana, sa dili pa molalin
Tungod lagi aning kalibog nga namintana
Sa akong panumdoman nga malisod ugkaton
Kay mipilit na man sa kaisipan.
Kanimo wala akoy gitinguhang kasakit
Halawom ang pagsabot ko sa imong kalag
Apan lagi sa dili matubag nga pagbati.
Kon buot mo man nga ako molalin
Aron ikaw magpadayon sa pagpakabuhi
Dili ikalimod ning apyugon nga kasingkasing
Nga ugkaton gihapon sa panumdoman
Ang pangutana: mea culpa? Akong sala?