Ronan Ramirez Lingatong
Maslug, Baybay City, Leyte
Duna ba koy pangandoy?
Naa uy! Duha kabuok.
Ang una—
mao kini akong alarm clock,
usahay iya ko tunulan og tuwalya
kon makalimtan ko nig dala sa banyo,
ug kon magbuntag usab kog tuon
siya ang mounay og plantsa
sa akong uniform, magkalingaw
siyag pahibaw inig dayon nakog lakaw
nga ang panyo, ID, relo, ug payong,
basin nahabilin. Iya usab kong ihatod
sa hanap niyang panan-aw paingon
sa tin-aw nga dalan padong waiting shed.
Ikaduha—
maglung-ag siya
alas kwatro pas kadlawon,
ug agdahon ko sa kahumot
sa alimyon sa bag-ong hukad
sa nadukot niya nga linung-ag
ug napagod nga sinugbang buwad budloy,
apan mobalibad ko, “adto rakos Visca
mamahaw ug maniudto,” ug usa ko
motalikod, iya ko pabawnan, “binlan
tikag eskabitsing anduhaw inig uli nimo.”
Ug kon dugay man gani ko makauli—
magkalingaw ni silag panawag
ug chat, mao inig hapit sa Metro
diha sa terminal sa Baybay,
modalikyat kog naog aron ako
silang palitan og pan nga everlasting.
Inig abot, ibutang ko kini sa basket
nga gisabit ibabaw sa lamesa,
aron inig mata, makahibalo kining
duha nako ka pangandoy nga wala
nako sila hikalimti, nabasa nako
ang missed call ug chat sa ilang kabalaka.