Angelie B. Oliveros
Sa likod sa pahiyom, daghang hilak ang gitago, Estudyante ko, apan ang bulsa walay sulod. Adlaw-adlaw nga pakigbisog, paningkamot nga hilom, Ang kalisod mura’g landong nga akong gipas-an matag lakang.
Walay trabaho, walay kwarta, apan puno sa damgo, Nangandoy og kaugmaon, bisan sa tiyan gutom.
Mauwaw ko mangayo sa akong igsoon, Kay sila usab nagsangpit sa ilang kaugalingong kakulangon.
Gikan sa eskuylahan, molakaw ko nga murag normal lang, Pero sa sulod, ang kasing-kasing hapit na mosangpit.
Hilom ang akong kauban sa paghilak,
Ang kahadlok nga basin mapakyas, ug kapoy na'ng pangandoy.
Nihilak ko sa daplin sa gabii, walay nakadungog, Walay abaga nga kasandigan, bisan panagsa lang unta.
Ako'ng gihikap ang akong notebook nga daan ug gisulatan, Uban sa lapis nga hapit na maputol pero mosulat gihapon.
Kay bisan og ang kalibutan murag nakalimot, Ang akong tingog, bisan hilom, buhi pa.
Tingog sa kalisod, apan tingog gihapon sa paglaum, Kay dili kutob sa gutom ug luha ang akong damgo.
Ug sa matag takna nga gusto nakong muundang, Akoa na lang hunahunaon, bata pa ko, pero kusgan. Kay bisan pobre ko karon, dili ko magpabilin nga ingon ani, Kay ang akong kalisod, maoy hinungdan sa akong kalampusan ugma.