BY Angelie B. Oliveros
Ang kasing-kasing, dapat unta kining ampingan, Apan kita kay nahigugma, Ang kasakit gayud dili malikayan. Usahay malipayon, usahay magul-anon.
Ang gugma murag rosas nga walay pagtagad, Nagbilin lang og kasakit ug tunok sa dughan. Gibati nga kainit kaniadto, pero karon bugnaw nga hangin, Ang pahiyom nga
puno sa saad, nahimong bakak nga walay padulngan.
Nagsugod sa pahiyom, natapos sa hilom, Ang kasaba sa kasing-kasing napulihan og lungib sa kahilom. Sa matag kilig, may nagtago diay’ng kasakit, Murag rosas, nindot
tan-awon, apan may tunok nga nagtago.
Gihilom ko na lamang ang kasakit nga naghilak matag gabii, Nagpaabot nga unta
ang imong gugma motubo. Kamingaw na ba, nga kaniadto puno man unta sa kahayag? Karon, ang imong
gugma susama na
lang sa bulan nga natabunan sa
panganod.
Apan bisan walay kahayag nga mobalik, Ang pilas nga imong gibiyaan, nahimong pahinumdom. Dili na ko magpaabot sa rosas nga puno sa tunok, Kay nakat-on ko nga ang tinuod nga gugma, magsugod sa pag-amping sa kaugalingong kasing-kasing.