Sa usa ka demokratikong nasud, ang testimonya sa usa ka testigo maoy pinakasentro nga haligi sa hustisya. Apan kon kini gamiton nga instrumento sa politika, kini mahimong hinungdan sa pagkaguba sa pagsalig sa balaod ug sa integridad sa sistema sa hustisya. Ang bag-ong pagpanghimakak ni Michael Maurillo, nga miangkon nga usa siya sa mga testigong midangop sa Senado batok kang Pastor Apollo Quiboloy ug uban pa, nagbukas ug dagkong pangutana nga angay tukion.
Sumala sa iyang video nga pahayag, si Maurillo miangkon nga bakak ang tanang iyang giingon atol sa imbestigasyon nga gipangulohan ni Senadora Risa Hontiveros. Giangkon niya nga siya ug uban niyang kauban gibayran aron mohimo og testimonya batok ni Quiboloy apan apil usab si Bise Presidente Sara Duterte ug kanhi Presidente Rodrigo Duterte. Ang iyang pagpanghimakak usa ka seryuso nga akusasyon nga ang usa ka opisyal sa Senado mitugot sa pagsugod ug usa ka imbestigasyon nga nag-agad sa peke nga pamatuod.
Kini nga panagna dili lamang usa ka isyu sa mga personalidad nga nalambigit. Kini usa ka katalagman sa prinsipyo sa due process ug hustisya nga patas. Kung tinuod man ang pamahayag ni Maurillo, kini nagpasabot nga ang institusyon sa Senado—usa sa pinakataas nga lawas sa nasudnong lehislatura—gigamit ingon plataporma sa pagdaog-daug ug pagpakaulaw sa mga persona nga ilang giisip nga politikal nga kaatbang.
Apan ang pikas bahin sa istorya, nagpamatuod si Sen. Hontiveros nga daghan silang ebidensya—mga dokumento, video, ug screenshots—nga mopamatuod nga boluntaryo ang pagtestigo sa ilang mga giimbitar.
Taliwala niining duha ka magkasumpaki nga mga bersyon sa kamatuoran, kinahanglan nga mosalig kita sa gahum sa hustisya, apan dili usab kita magpaka-buta sa posibilidad nga ang hustisya mahimo usab gamiton isip armas sa politika.
Ang pamahayag ni Maurillo nga gibayran siya ug P1 milyon ug nga gi-edit ang iyang affidavit aron isulod ang mga kasaypanan batok sa mga personalidad, angay sabton nga dako kini ug epekto dili lang sa mga individual nga gilambigit, kundi sa tanang mga biktima sa tinuod nga abuso sa KOJC. Kon ang testimonya peke, kini nagwagtang ug kredibilidad sa tinuod nga mga biktima. Apan kung kabahin kini sa orchestrated nga “damage control,” dako sab kini nga binuang sa katawhan.
Asa man kutob ang politikal nga panggamit sa balaod? Ug kinsa ang tinuod nga biktima? Ang mga testigong posible nga gipugos, ang mga akusado nga posible nga gitintal sa mga peke nga pasangil, o kita nga katawhan nga nagpaabot sa tinuod ug hustisya?
Apan kung ang kamatuoran mabara sa salapi ug pamolitika, ang hustisya mahimong usa na lang ka hungihong. Ug kung ang Senado gamiton sa pagpakaulaw sa kaatbang, nga gibaylo sa hustisya, politikal nga panikas ang molabaw—ang kadaut dili lang sa usa ka tawo, kundi sa institusyon mismo nga atong gisaligan.
Ayaw gamita ang hustisya isip instrumento sa politika. Ang kamatuoran angay molabaw sa tanang personal o politikal nga interes apan kon way pagtahod sa proseso, ug walay baruganan sa kamatuoran, ang Pilipinas mahimong kataw-anan sa ubang nasud.