PARA! Para! Para!’ Mising-al ang usa ka pasahero ngadto sa drayber ug konduktor sa bus. Nasayod na ako kon unsay hinungdan. Mihunong tuod ang bus ug midali pagkawas ang pasahero. Didto sa gawas ang pasahero nangitag dapit nga makabusisit sa katas sa iyang ihi.
Mahimuot ako niini kay nahitabo kini kanako kaniadto. Miinit na ang tumoy sa akong hinagiban ug ingon sa moulbo na ang bomba niini. Dili lalim nga magpugong-pugong ka sa imong ihi. Mao nga misangpit ko sa konduktor nga ilugar ang bus sa usa ka daplin sa dalan. Ug ang daplin nga giurongan mao ang dapit nga may naglawod nga kamaisan. Way kakahoyan. Tag-as ang mga tudling sa kamaisan nga nag-atubang kanako. Mipatungod ako niini. Pahoy ra ang makalantaw sa akong pagpangihi. Mao nga mipabuhagay dayon ko nga hapdos pamation ang unang sidlit sa pinugngan kong ihi. Wala ko magdahom nga molugapak sa akong agtang ang agungal sa mais. Ang nahitabo mikisikisi sa pagsidlit ang akong ihi. Ug may mibanghag kanako. Naputol-putol ang akong ihi. May nabasa sa ihi ko.
May mitumaw sa kamaisan, nagayawyaw nga mihasmag kanako. Gisagpa ko sa usa ka babaye. Lagom ang pamanit apan may diyutayng kaanyag.
“Bastos ka! Giihian mo ako!” singhag sa babaye.
Nahitiurok ko. Ug gisagpa na usab ko sa babaye.
“Kabastos god nimo! Wa kay buot! Nagbitay kanang dakong O mo!”
“U-Unsay O?” natarantar na ako.
“Tagoa nang O mo!” Gitudlo niya ang nagbitay sa bukas kong pantalon.
Hilabihang uwawa ko. Midali ko pagsiper sa akong pantalon. “So-Sori, Day!”
Ang mga pasahero sa bus nahikatawa kanamong duha.
Hamtong na ang babaye. Wa ko magdahom nga konserbatiba kini. Ingon sa natawo pa sa panahon ni Mampor. Nagwara-wara kini sa iyang pinuti. Nag-um-om kini og dahong lumboy.
“Nahugawan nimo ang akong pagka babaye! Bastos ka kaayo! Kinahanglang pakaslan mo ako!”.
Nahaurong ko kay ang tumoy sa pinuti diri na matuon sa akong dughan. Gihulga ko sa babaye.
“Unsa man, pakaslan ko nimo o dili?”sukna sa babaye.
Hilabihang katawaa sa mga pasahero. Nagasungog pa kanako. “Pakasli na! Angayan mong duha! Sige, pakasli...! “
Biyudo na ako ug nagpanuigon nag kalim-an ka tuig. Nagpanglingo ug nakapanakla ko. Gituyo ba kining panghitaboa? Kapalaran ko ba kini? Misenyas ko sa konduktor sa bus nga magpabilin na lang ako ug may pasiaw pa: “Larga na kamo! Magpakasal una kami!"
SA MOTUO kamo o dili, namatay ang una kong asawa nga maestra tungod sa leukemia. Wala kamiy liwat bisan usa na lang unta sa among kaminyuon. Apan sa hamtong nga babaye nga ginganlan og Violeta nakaliwat kamig pito sa among kaminyuon. Kasuwerte ko diay nga nakaihi didto sa kamaisan! (Katapusan)