Maria Fatima
Lindogon, Sibonga, Cebu
You awoke the sleep of my life from gray into red
— Terminal by Rupert Holmes (1974)
Toledo ka, Ma’am?” pangutana sa dispatser samtang naglakaw ko padulong sulod sa terminal. Igo lang kong milingulingo sa maong pangutana. Sa unahan laing dispatser na pud ang nag-atang ug mangutana kon asa ko padulong, “Moalboal ka, Inday?" Samang tubag ang akong gihatag.
Gipaablihan sa guard akong backpack ug gilili pud ang paper bag nakong dala dayong sulod para mokuha sa ticket.
Naluya ko dihang nakita ang taas nga linya sa ticketing area diin ang mga tawo nakonsumisyon sa kaalimuot.
Wala koy nahimo ug milinya ko sa kon asa ang pabor sa akong gibarugan. Gikwenta nako kon pila ka oras ang akong magasto sa dili pa maabot sa among balay. Bisan pa'g mangadlawon ko'g gikan ingon-ini ra gihapon akong maabtan dinhi sa terminal. Daghan gihapong tawo.
“Miss, abli imong bag…” tingog gikan sa akong luyo.
Wala ko milingi kay basin unsa na pud kini nga modus. Dili kakompyansaan ning mga tawo dinhi sa siyudad.
“Abli lagi imong bag. Basin naay mawala ana,” dugang pa.
Wala ko kapugngi ug milingi ko. Ahak! Nganong nihunong akong kalibotan? Nganong kalit kong nabungol taliwala sa saba nga palibot?
Mibuka iyang baba apan wala koy madungog. Ang nag-atbang niyang lalom nga kandiis sa aping migimaw dihang mingisi siya. Ug nganong mingisi sab akong dughan? Giwara niya iyang kamot sa akong atubangan aron pamahathon ko sa kamatuoran.
“Okay ra ka, Miss? Dili intawon ko mangunguot,” pulong pa niya nga nagkatawa.
Milingulingo ko ug gisirad-an akong bag nga naabli og katunga. Wala ko milantaw niya'g balik apan ahak naulaw man nuon akong likod nga nag-atubang niya.
Gusto kong makakuha og ticket dayon aron makapalayo niya. Murag imposible nga magkaduol mi'g balik human aning pagkuha'g ticket. Daghang mga tawo.
Dako akong pasalamat dihang ako na ang miatubang sa counter. Mitulo na akong singot. Mapug-an na guro ni akong sanina sa grabeng kaalimuot. Dali kong milakaw ug wala na milingi. Gilantaw nako ang sign board nga naa sa babaw aron tultolon kon asa ning biyahe padulong sa among lungsod. Taas gihapon ang linya sa pagpaabot sa molarga nga bus. Nisamot akong kaluya dihang nakita ang daghang pasahero.
Maayo na lang kay naa pay bakanteng mga lingkoranan. “Tapad ko nimo ha,” pulong nga nakapaigmat nako. Misiga akong mata.
Miigham ko ug mitando. Wala ko siya panumbalinga bisan pa man sa kasikit sa among isig ka kilid samtang naglingkod. Sa sugod nahisama og naniid siya sa kahilom taliwala namong duha ug gibuak niya kini pinaagi sa lalom nga panghupaw.
“Ayaw kahadlok nako kay tarong ra ko nga tawo, pramis,” pulong pa niya. Sa akong hunahuna, “Okay ra gyud kon dili ka kaayo tarong kay hastang gwapoha nimo”.
Milantaw ko niya ug tungod sa kadul-it sa among espasyo klaro kaayo ang iyang dagway. Ang hamis niyang panit, ang kolor sa iyang mata, ang nindot nga porma sa iyang ilong, ug ang pulahon niyang ngabil.
“Wala ray kaso. Buotan man kag dagway,” nipahiyom ko bisan gibati ang dakong kaulaw.
Mibalos usab siya og pahiyom. Nahimong komportable ang hangin taliwala sa nag-ukon-ukon namong pagtagad dihang nagpunay na siya'g pangutana bahin sa mga lugar dinhi sa Sugbo, kon asa ang mga sikat ug kon asa ang labing nindot nga laagan. Naabot among panagtabi kabahin sa iyang kinabuhi ug hasta ako wala pud masipyat.
“Bag-o lang nakong gibuwagan akong uyab tungod nasakpan ko siyang nagbinuang,” pulong ko pa. Misiga iyang mata sa akong gisulti.
“Unsa pa man ang gipangita sa lalaki nga naa na man nimo ang tanan. Kon ako pa sa iyang dapit dili ko kini sayangan,” tubag nga nipabuhi sa akong balatian.
Tungod dugay naabot ang mga bus, dugay usab nasibog ang linya nga naglikoliko. Iyaha kong gihagad nga palitan og pagkaon apan hugot kong mibalibad.
Sa tinuod, wala ra gyuy kaso nga maabtan mi'g hapon o dili ba gabii anhi sa terminal basta siya akong tapad. Haskang paspasa sa oras.
Gibati ko ang kaguol dihang miabot na ang mga bus. Misibog ang linya hangtod gi-scan na among ticket. Nagsunod mi'g gawas sa exit ug gilantaw ang bus number nga gisuwat sa among ticket. Nalimot ko pagpangutana kon taga asa siya.
Gihatod nako siya sa akong nagmagul-anong mga mata. Misaka siya sa aircon nga bus nga adunay numero nga 8335. Dihang milarga na ang akong gisakyan gihikap ko ang akong dughan. Naa pa ang akong kasingkasing pero ang sulod niini nahabilin didto sa terminal. (KATAPUSAN)