Neil John Martel
Aduna’y usa ka inahan nga kanunay maghikap sa kasilyas, mosubay sa lamesa paingon sa gawas, o sa tibuok balay. Mao kini iyang paagi sa paglihok kay lisod na siya molakaw, basin siya matumba.
"Ma! Ngano man ka nga sige lag hikap sa lamesa kon molakaw ka?" pangutana ni June.
"Lisod na kaayo molakaw, anak. Kay wala na koy makita. Ngitngit na kaayo ang akong panan-aw," tubag sa iyang Mama.
"Ma? Kanus-a pa diay ka wala nakakita? Ngano wala man ka magsulti? Unta, nagpatambal ta."
Nasubo kaayo si June sa kahimtang sa iyang inahan, apan wala siya’y igo nga kuwarta aron dal-on kini sa doktor. Naglisod siya pagpangita og paagi samtang nagpadayon ang ilang inadlaw nga pakigbisog. Ang ilang silingan nga nasayod sa ilang kalisod, misaad nga motabang kon unsay ilang makaya.
Apan sa kalit lang, gisultian si June sa ilang silingan nga nabanggaan ang iyang inahan sa usa ka van.
"June! June! Ang imong Mama! Nabanggaan siya sa van!"
"Tinuod na, oy?!" nakuyawan si June, midagan paingon sa tambalanan nga puno sa kabalaka ug luha.
Pag-abot sa ospital, iyang nakita ang lawas sa iyang Mama nga gihigda, walay kusog ug puno sa samad. Nagbasol siya nga wala niya madala dayon sa doktor. Apan may paglaom — miingon ang doktor, "Buhi pa siya! Apan kinahanglan siya operahan dayon. Kon matambalan karon, dako ang posibilidad nga makakita pa siya."
Tungod sa tabang sa ilang mga silingan — mga tigulang, kabatan-onan, ug bisan ang ilang kapitan — nakatigom si June og kuwarta para sa operasyon. Human sa pipila ka semana, nakamata ang iyang mama ug sa unang higayon human sa dugay nga panahon, nakakita siya og kahayag. Ang unang nawong nga iyang nakita mao ang nawong ni June nga naghilak — dili na tungod sa kasubo, kondili sa kalipay.
Ang pagkabuta sa ilang panimalay, napulihan sa kahayag sa gugma ug panaghiusa. (KATAPUSAN)