OLIVER P. FLORES Sogod, Cebu
NAG-ALIGITING ang kainit. Nag-aso ang sementadong dalan sa udtong tutok. Panagsa na lang ang mga sakyanan nga nagbiyahe, nagmingaw ang lungsod sa San Isidro.
Ang mga tawo nag Pasyon sa ilang balay.
Huwebes Santo karon. Ang mga Kristiyanos nagtahod sa kabalaan niining adlawa. Apan aduna gihapoy uban nga wala manumbaling sa sagradong adlaw. Nanaghudyaka sa mga ‘beach resort.’ Dunay uban nga nagsingkiay sa gikuptang mga baso nga dunay sulod nga bino ug nagkinataw-anay, samtang ang uban nagyampungad sa mga sugalan.
Adunay usa ka babaye nga hubo ang tanan, nagkatawa ug nagsayaw-sayaw atubangan sa usa ka lago usab nga lalaki, nga naghilak samtang nagyaka sa abugon nga dapit. Niwang siya. Bukog ug panit na lang ang lawas.
“Ha! Ha! Ha! Buang tawhana. Nabulit sa abog ang lawas! Ha! Ha! Ha!”
Nagpadayon ang babaye sa pagkatawa samtang mipadayon sa paglakaw. Ang bulingit nga lalaki nagpadayon sa paghilak. Giumod niya ang iyang nawong sa nagkaabog niyang duha ka mga palad. Ug nauyog ang duha niya ka mga abaga sa kusog niyang pagbakho.
Siya si Arturo. Usa ka dakong makasasala. Daghan siyang gipamatay nga mga tawo nga kaaway sa iyang amahan nga pulitiko. Daghang babaye nga iyang gipahimuslan. Apan ang tanan dunay kinutoban. Ang iyang ginikanan nangamatay sa atake sa kasingkasing.
Bugtong siyang anak, ug napanunod niya ang tanang katigayunan sa iyang ginikanan. Apan daghan siyag mga bisyo. Babaye. Sugal. Inom. Druga. Hangtod nga mao na lay iyang naamguhan nga wala na siyay kuwarta. Ug gitalikdan siya sa iyang mga higala ug mga hinigugma kay wala na siyay nahot.
Ug karon gitulisok siya sa iyang kaugalingong tanlag, morag anino niya nga nagsunud-sunod kaniya ang nag-agulo nga mga tawo nga iyang gipamatay, ug ang danguyngoy sa mga babaye nga iyang giamung-amongan.
Udtong tutok pagka ugma. Biyernes Santo. Nagpamahit sa lawas ang subrang kainit sa panahon. Si Arturo nagtiniil nga naglakaw, nagsusapinday tungod sa kaluya, samtang nagpas-an sa dakong krus nga kahoy. Sa iyang luyo nagsunod ang usa ka lalaki nga nagpunay pagbunal sa iyang buku-buko nga walay sinina.
Nagtabisay ang dugo sa iyang buku-buko tungod sa mga samad nga agi sa bakos nga panit nga gilapdos. Apan wala batia ni Arturo ang kasakit ug kahapdos. Hinuon gibati niya ang lunsay nga kalinaw.
“Diyos ko! Gitugyan ko na Kanimo ang akong kalag!”
Sa kusog nga tingog mituaw si Arturo. Unya nasukamod siya. Naglisod na siya sa pagtindog. Ang buang nga babaye nga nagkatawa mitabang sa pagpabangon kaniya. Gitabangan siya sa buang sa pagpas-an sa dakong krus nga kahoy.
Apan di na makahimo sa pagbarog si Arturo. Nagkahanap na ang iyang panan-aw. Ug inanay nga nahanaw sa iyang pandungog ang katawa sa buang nga babaye. (KATAPUSAN)