Kevin A. Lagunda
Campo Uno, Talisay City, Cebu
ANG Hari mipakanaog og balaod nga ang tanang makab-ot nga kaalam sa iyang ginsakupan kinahanglan dili mokatap lapas sa pansayan, apan luyo sa iyang kasayuran ang iyang mga sundalo adunay tagsa-tagsa ka epiko.
Nagpakahilom ang mga sundalo sa dugay nga panahon; nasayod sila nga kon mopasundayag sila sa publiko, kilat nga moabot ang balita sa Hari. Ang malapason sa iyang balaod malungguan og ulo.
Nabulabog ang Hari usa ka adlaw. Iyang nasayran nga ang usa sa iyang mga sundalo nagwali sa iyang bulawanong plasa.
Ang katapusang bungat sa batan-ong sundalo nakapasurok sa dugo sa Hari, mao kini: “Ang pangindahay nga unta mosawop ang Adlaw sa iyang kabuntagon usa ka tanghaga nga makita sa iyang kangitngit.”
Gidakop ang sundalo ug gipaatubang sa Hari.
“Mipadayag ka sa imong kaalam, nakalapas ka sa akong balaod!” matod sa Hari.
Mitubag ang sundalo: “Mosupak ko sa imong gisulti Litaniya to sa usa ka propeta!”
“Dili ka propeta! Ang mga propeta pataya na ug wala silay gahom sa pagkabanhaw,” matod sa Hari.
“Sayop ka, among halangdong Hari. Matag adlaw usa ka pagkabanhaw.”
“Magtukod kag imong gingharian, sundalo?”
Milingo-lingo ang sundalo.
“Dili ko buot maghari kay aduna koy imperyo sa akong kasingkasing,” matod sa sundalo. “Abog lang ka didto!”
Gigamhan sa tumang kasuko ang Hari. Gitawag niya ang berdugo.
Nalunggoan sa iyang ulo ang sundalo, apan wala malumpag ang iyang imperyo. (Katapusan)