NAUNSA na man intawon ka dodong nakig-istorya na man kas mga tanom,” akong giingnan akong kinamanghuran. Nakit-an nako ang says anyos luyo sa balay usa ka hapon ikatulong semana sa among pag-quarantine sa among lungsod sa Pinamungajan.

Nangita ko niya kay wa siya sa kwarto ala unang dako, oras sa iyang pagkatulog. Wala sa kwarto, wala sa sala, wala sa kusina. Akong gilili sa may bintana sa luyo, ug tua ang kugtong taliwa sa mga tanom.

“Be strong ha, naa baya corona virus,” iyang giingnan ang padung nang malaya nga rosas.

“Sulod diri, init kaayo diha,” ako siyang gitawag.

Bored na gyod tingali kay way gawas-gawas. O basin naa ni siyay special power nga maka-communicate sa mga non-humans? Wa ko mokompyansa. Akong gi-google: “Corona virus severe symptoms talking to plants.” Ingon ang website sa World Health Organization wala ni sa lista. Nahuwasan ko.

Apan nakahunahuna ko, normal ra tingali ang gibuhat sa akong bata, kay nakahinumdom ko sa akong inahan kaniadto, ingon ani sab ang iyang buhaton matag pamisbis niya buntag sayo.

“Good morning my little darlings. How’s your sleep?” ingnon dayon to niya iyang mga pinangga.

Ingon siya makasabot kuno ang mga tanom kon istoryahan, mahiubos kon dili tinggan, mangluod kon kasab-an, naay feelings, ug ayawg katawa kugtonga ka kay backed by science ni, busa alsaha tong kaang sa laurentii sa luyo ug ibalhin sa atubangan. “Ug istoryahi ha, pananghid nga imo siyang ibalhin.”

Gituyo nakog bundak ang kaang ug miingon, “Sakit, Laurentii? Sakit?”

Mobuwan na mi sa probinsya. Cancelled tanang projects. Cancelled tanang gigs. Di pwedeng mogawas. Sayo nang mohigda. Sayo nang mobangon. Gahapon, alas 5 sa buntag nagsiga na akong mata. Wa kahibawo unsay buhaton. Magtuyok-tuyok sa balay, mogawas, molantaw sa gate, ghost town ang lungsod, mobalik og sulod...

“Good morning. Kumusta mo? How’s your sleep?”

Hala! Kinsa to? Naglingi-lingi ko. Way tawo. Ang ako diayng kaugalingon, nakig-istorya sa mga tanom.